Magazin
Zbog čega ruske careve nikada nisu sahranjivali pod zemljom
Od davnina, ljudi su bogotvorili svoje vladare, objašnjavajući njihovu vlast voljom viših sila. Sahrane monarha oduvek su se odlikovale posebnim sjajem, a njihove grobnice posebnom raskoši unutrašnjeg uređenja. Ruski carevi "na onaj svet" nisu odlazili kao obični smrtnici: posmrtni ostaci nikada nisu sahranjivani, već smeštani u posebne kripte ili kamene grobnice koje se nalaze u pravoslavnim crkvama.
Grobnice većine moskovskih knezova i careva nalaze se, naravno, u glavnom gradu Rusije, a poznata istoričarka Tatjana Dmitrijevna Panova u svojoj knjizi "Nekropole Moskovskog Kremlja" navela je da su vladari sahranjivani u periodu od 1340. do 1730. godine. Stručnjaci su izbrojali čak 56 grobnica u Arhangelskoj katedrali moskovskog Kremlja. Sa druge strane, skoro svi ruski carevi i carice, počev od Petra II Aleksejeviča (koji je preminuo 1725. godine), počivaju u Petropavlovskoj katedrali u Sankt Peterburgu.
Zemlja nije za pomazanika Božijeg
Svaki ruski car u narodu se poštovao kao svetac, a takav odnos prema vlasti pomagao je običnim ljudima da se ne osećaju kao robovi, već kao sluge pomazanika Božijeg. Prema hrišćanskoj religiji, čovek je stvoren od zemlje, i mora joj se ponizno vratiti posle svoje smrti. Međutim, to ne važi za careve, i stoga jedan broj istoričara veruje da tradicija sahranjivanja vladara u kriptama seže do arhetipske ideje da ni u zagrobnom životu car ne može biti ravan običnom čoveku koji se sahranjuje u zemlji.
Carske mošti štite od neprijatelja?
U narodu se ukorenilo i drugo verovanje - kako je za života na carevima bilo da vladaju zemljom i čuvaju njene granice, tako i njihovi posmrtni ostaci štite zemlju od napada neprijatelja. Balzamovani ostaci ruskih careva zbog toga su smeštani u sarkofage, u kojima se čuvaju duže, a i iz kojih je njihova ekshumacija, u slučaju nužde, lakša.
Pogrebne ceremonije ruskih monarha
Pogrebne ceremonije ruskih vladara kroz istoriju su pretrpele nekoliko promena, a među najizraženijim bila je "evropeizacija" koja se dogodila tokom vladavine Petra I i koja je podrazumevala pogrebni obred koji se praktikovao u zapadnoj Evropi. Ipak, samo su spoljni atributi i rituali pretrpeli reformu, dok je sama tradicija sahranjivanja vladara u kamenim kriptama i grobnicama ostala je nepromenjena još od vremena Drevne Rusije.
"Ispod Saborne crkve Petra i Pavla nema nijednog podruma, pa su na zadatom mestu uklonjene podne ploče, iskopana rupa duboka tri aršina (oko dva metra), koja je postavljena "krastastom" ciglom. Tako je dobijena kripta, na čijem dnu je napravljeno udubljenje za postavljanje urne i kovčezi sa ostacima od balzamovanja", pisala je istoričarka Logunova.
Nakon ceremonije ispraćaja, kovčeg sa telom pokojnika spuštan je u kriptu koja se prekrivala kamenom pločom, dok je nad grobnim mestom postavljan spomenik.
