Pravoslavni svet je, na žalost, već navikao da vesti koje dolaze iz Vaseljenske patrijaršije izazivaju zgražavanje i sablažnjavanje, pogotovo posle serije nekanonskih postupaka patrijarha Vartolomeja Prvog (nekanonsko proglašenje autokefalnosti Pravoslavne crkve Ukrajine, nekanonski upadi u polje jurisdikcije RPC u Litvaniji i Estoniji). Najnoviju vest saznajemo iz pera jednog od najvećih istoričara kanonologa i naučnog savetnika istorijskog instituta u penziji, dr Miograda M. Petrovića.
Zapravo, Vaseljenski patrijarh je 10. januara 2023. kanonizovao Carigradskog patrijarha Jeremiju Prvog (1522-1546) koji je pre pet vekova ukinuo autokefalnost Srpske pravoslavne crkve u korist Ohridske arhiepiskopije, što kasnije nije potvrdio ni jedan Svepravoslavni Sabor. Reč je o patrijarhu koji je imao skromno obrazovanje, ali je uživao veliku popularnost posebno zbog svojih upravljačkih sposobnosti.
Patrijarh Jeremija Prvi je izabran 31. decembra 1522. od strane Sinoda Vaseljenske patrijaršije kao i arhonta Konstantina Kunupisa, pošto je prethodno uručio "poklon" sultanu u iznosu od 500 franačkih novčića i 3.500 forinti kao godišnji dug. Zbog sveta toga, patrijarha Jeremiju Prvog je u skladu sa sveštenim kanonima trebalo lišiti episkopskog i patrijaraškog dostojanstva, a ne da ga patrijarh Vartolomej kanonizuje u sveca.
Simonija
Davanje takvih "poklona" se u današnje vreme naziva korupcija ili podmićivanje, dok je u crkvenom jeziku takav čin poznat pod nazivom simonija, što nije ništa drugo do kupovina ili prodaja crkvenih dostojanstava ili darova.
Najverovatnije je za vreme njegovog patrijarhovanja uvedena "dažbina", tj. da arhijereji izborom na određeno dostojanstvo, daju i novčane iznose u vidu poklona Patrijaršiji, i to u svrhu "njenog ekonomskog jačanja". Sam naziv je nastao od imena vrača Simona, koji videvši "da se polaganjem apostolskih ruku daje Duh Sveti, donese novac govoreći: 'Dajte i meni tu vlast da kad položim ruke na nekoga, primim Duha Svetoga'. Na to mu sveti Petar odgovori: 'Novci tvoji s tobom da budu na pogibao, što si pomislio da se dar Božji može dobiti za novce'" (Dela apostolska 8, 18-20).
U tom kontekstu je značajno napomenuti da lice koje se bavi simonijom, crkveni kanoni podvrgavaju kazni izvrgnuća, tj. lišavanja svešteničkog dostojanstva ili kazni anateme (tj. prokletstva, odlučenja) i isključenja iz Crkve Hristove. S tim u vezi, i Apostolski kanon 29. nalaže, da "ukoliko neki episkop ili prezviter, ili đakon, novcem zadobije određeno dostojanstvo, neka bude izvrgnut i on i onaj koji ga je rukopoložio, i da se sasvim izbaci iz zajednice...".
Posle svega izloženog, poslednji nekanonski postupci Carigradskog patrijarha Vartolomeja Prvog nam osvetljavaju polje na kome se jasno uočavaju tragovi simonije ili korupcije, od strane zapadnih političkih i obaveštajnih krugova, u cilju rasparčavanja jedinstva Ruske ali i cele Pravoslavne crkve.
Upravo je američka administracija to i želela da postigne na polju razbijanja ruskog nacionalnog bića. Nažalost, u određenoj meri je to i postigla, prvenstveno zahvaljujući podmitljivosti Carigradskog patrijarha. Realnost do koje je dovelo uručivanje Tomosa "Ukrajinskoj pravoslavnoj crkvi" jeste da većina od 14 pomesnih pravoslavnih crkava ne prihvata datu autokefalnost ovoj raskolničkoj crkvi, što je dovelo do podela. Takođe, ovaj nekanonski čin je doveo do eskalacije sukoba što je rezultiralo otvorenim državnim terorom nad pripadnicima Ukrajinske pravoslavne crkve Moskovske patrijaršije.
Ruski Jerusalim
Dogodilo se nešto što nije zabeleženo u istoriji Pravoslavne crkve, da je državna vlast Ukrajine učinila sve što je u njenoj ingerenciji kako bi zabranila rad verskim organizacijama koje su na bilo koji način povezane sa Rusijom.
Čak je i predsednik ove zemlje potpisao dekret kojim se ozvaničava uvođenje sankcija protiv predstavnika verskih organizacija povezanih sa Rusijom. S tim u vezi su neki od najviših političkih zvaničnika, javno izrazili sumnju da UPC Moskovske patrijaršije širi "proruske stavove" pa su izjavili da je na jednom od najsvetijih mesta – Kijevsko-pečarskoj lavri, "otkriven proruski materijal".
Podsećanja radi, reč je o lavri koja za rusko nacionalno biće predstavlja ruski Jerusalim, i koja je od UNESKO-a proglašena za jedno od najviših mesta svetske kulturne baštine.
Ubrzo posle toga se oglasila se i Moskovska patrijaršija koja je izdala saopštenje u kome se kaže da se u Kijevsko-pečerskoj lavri nalazila određena količina odštampanih Božićnih poslanica ruskog patrijarha, koja je bila namenjena vernicima UPC.
Tajni sporazum
Isto tako, prvi put u istoriji Pravoslavne crkve jedan državni organ, Kijevski sud je osudio Mitropolita UPC Moskovske patrijaršije G. Pavela, da mora da ostane 60 dana u kućnom pritvoru sa "nanogvicom", i to u kući koja je 42 kilometra udaljena od Kijeva. Molbu mitropolita Pavela da ostane u manastiru ili da se vrati u Kijevsko-pečersku lavru kako bi prisustvovao liturgijama, sud je odbio.
Posle svih navedenih skandaloznih događaja nad kojima se zgražavao ceo pravoslavni svet, Carigradski patrijarh Vartolomej prvi, inače rezervni oficir turske vojske, ostao je da tihuje u ledenoj tami svoje tišine. Ni glasa nije prozborio. Pitamo se, da li je upravo to bio zadatak koji je dobio da realizuje od svojih zapadnih sponzora.
Zaključujući, na ovom mestu želimo da podsetimo da je upravo na takvu opasnost koja se nadvila nad Pravoslavnom crkvom upozoravala profesorka Pravnog fakulteta u Beogradu i član Senata Republike Srpske dr Smilja Avramov, kada je rekla da je još 1976. sklopljen tajni sporazum između SAD, Vatikana i Nemačke.
Precizirala je da sporazum ima 11 tačaka, od kojih se jedna odnosi na "uništenje pravoslavlja" i njegovu eliminaciju iz svetskih komunikacija. U dokumentu se ukazuje da je reč o jedinoj religiji čije bi uništenje moglo da se realizuje kroz prodor u samu Pravoslavnu crkvu i to putem podmićivanja najviših crkvenih velikodostojnika.
Kreatori ovog dokumenta su konstatovali da bi na taj način bila uništena srž pravoslavne teologije, što je po njihovom mišljenju najvažnije, jer se jedino pravoslavna teološka misao može povezati sa civilnim shvatanjem društva i sa onim što se u njihovom vokabularu naziva globalizacija.
Ali svaki napad na Hristovu crkvu se mora završiti samo na jedan način. Porazom napadača. Najbolji primer im je u tom pravcu mogao biti Milo Đukanović i njegova politička sudbina.