Za potrebe sprovođenja istrage o obaveštajnim propustima koji su omogućili skandalozni napad Al Kaide na teritoriji SAD 11. septembra 2001, Bušova administracija osnovala je jednu komisiju na čelu sa Henrijem Kisindžerom. Prema anegdoti, Kisindžer se kao šef ove komisije sastao sa ženama koje su nakon nacionalne tragedije od 11. septembra ostale udovice. Jedna od udovica pitala ga je da li je ikad imao klijenta koji se prezivao Bin Laden. Već tada vremešni Kisindžer se, reagujući na pitanje, ispolivao vrelom kafom, što je pripisao staračkim refleksima. Ubrzo se povukao sa pozicije šefa 9/11 komisije i ustupio mesto bivšem guverneru Nju Džersija Tomasu Kinu.
Saradnja i veze CIA sa pakistanskim obaveštajnim službama, Bin Ladenom i mudžahedinima rasvetljena je u nizu studija, počevši od kapitalne knjige Stiva Kola Ratovi duhova, koja je nagrađena Pulicerovom nagradom. Amerika ne samo da je finansijski i logistički podržavala islamske fundamentaliste, nego je doprinela izgradnji i popularizaciji slike o "terorističkom islamu".
Haled Bejdun, jedan od savremenih kritičara islamofobije u SAD, tvrdi da ona podrazumeva razumevanje prema kome se "svako iskazivanje muslimanskog identiteta vezuje za terorizam". Ovo je aktuelno viđenje "islamske opasnosti". Ali problem je dublji i stariji. Kako objašnjavaju religiolog Piter Gočalk i rabin Gabrijel Grinberg na primeru filma Opsada iz 1998, u Americi je normirano shvatanje prema kome "muslimani koji ne praktikuju religiju mogu biti dobri, normalni Amerikanci, dok muslimani koji praktiju islamske rituale i veruju u islamsko učenje čine terorističke zločine".
Boreći se sa takvim baukom islama, Amerika je pošla u rat(ove) nakon 11. septembra u kome je od ruke Amerikanaca, posredno i neposredno, prema proceni Univerziteta Braun, stradalo najmanje četiri i po miliona ljudi.
Čak i najveći cinik mora zastati pred pred ovim brojem i postaviti pitanje: koliko je strašan islam, kada borba protiv njega pravda toliko zla i nesreće?
Dolazak nove ere
Jedna od najvećih enigmi svetske istorije jeste silovito i munjevito širenje arapske države, koja je za kratko vreme objedinila prostor od Atlantika do Himalaja. Tomas Karlajl, istaknuti škotski istoričar i istoriozof, pišući poglavlje o Muhamedu u kultnoj knjizi O herojima opaža da "istorija jednog naroda postaje plodna, uzdiže dušu, velika, čim taj narod veruje" (prevod B. Knežević). Prema legendi koju nam prenosi persijski istoriograf Al Tabari iz 9/10. veka, navodno je arapski vojskovođa u odsudnoj bici protiv Persijanaca kod El Kadisije 636. rekao sasanidskom plemiću: "Mi više ne tražimo ovozemaljske dobitke."
Otkud taj zanos?
Sve je počelo u plemenu Kurejš iz Meke, čiji su karavani decenijama prolazili kroz Siriju. Bogat pojas Sirije i Mesopotamije bio je poprište krvavih borbi između Rima i Persije. Između 540. i 630. godine posle Hrista, bilo je samo dvadeset godina mira. Sirijci su bili svet za sebe, koji je živeo sa malo zanimanja za ratove između Grka sa Balkana i iz Anadolije i Persijanaca sa Iranske visoravni.
Tim krvavim sukobima svedočili su Arapi, koji su, što kao trgovci, što kao pljačkaši sa rubova vrele Arabijske pustinje, zadirali u svet Rima i Persije. Naravno, ti kontakti nisu bili bez direktnih posledica: veliki broj Arapa prešao je na hrišćanstvo, kao pleme Banu Hasan, ili judaizam, koji je cvetao u centralnoj Arabiji i u Jemenu, gde je arapski kralj Du Navas obnovio Davidovo kraljevstvo. No, grad Meka u regiji Hidžaz ostao je i dalje politeistički centar, ponosno se držeći predačke tradicije. U njemu je, u vreme dok je vladika Rima Grigorije Veliki uporno tražio razloge za propast zapadnog dela Carstva, odrastao Muhamed, kome su od 610. godine, kada je već imao četrdeset godina, počele dolaziti poruke od Boga.
Lokalna elita Meke, koja se bogatila od snabdevanja Romejskog carstva kožom za sedla, trakama za čizme i štitove, nikako nije raširenih ruku dočekala Proroka. Muhamed je odvraćao ljude od idolopoklonstva, a sledstveno i hodočasničkih poseta hramovima bogova, koji su donosili prihode trgovcima i doprinosili prestižu plemena Kurejš. Muhamedova poruka bila je dvostruka: Jevreji i hrišćani su već bili muslimani koji su skrenuli sa puta prave vere, a idolopoklonstvo je moralo biti iskorenjeno.
Muhamed je sa svojim malobrojnim sledbenicima pobegao iz Meke u Medinu 622. godine, osnovavši tako malobrojnu, ali nadahnutu zajednicu muslimana. Ovaj događaj postaće hidžra, trenutak od kog će muslimani računati novu eru. Eru Proroka. Osam godina kasnije, muslimani će se vratiti u Meku i očistiti je od idola.
Prorok je umro 632. godine, ali je ostavio iza sebe čvrstu zajednicu objedinjenu verom, kojoj se pridružila konfederacija gradova na Arabijskom poluostrvu. Tako konsolidovani, muslimani su uskoro poslali poruku romejskom caru Irakliju da im preda zemlju koju im je Bog "dao u nasledstvo" ili će je "u protivnom, s kamatom preuzeti". Izvori beleže odgovor cara Iraklija: "Ovaj narod je poput večeri koja je, između dana i noći, ni svetla ni tamna... takav je i ovaj narod, ni prosvećen svetlošću Hristovom, ni uronjen u tamu idolopoklonstva."
Ispostavilo se da ovaj istorijski trenutak nije bio sumrak, već zora – zora islama.
Pokretači "Istorije"
Iste godine Arapi su odneli pobedu nad oba svetska carstva. Najpre su Romeje, kojima je komandovao carev brat Teodor, porazili na reci Jarmuk, istočnoj pritoci Jordana, 20. avgusta 636. godine. Tri meseca kasnije, 19. novembra 636, Arapi su porazili Persiju kod El Kadisije.
Uspeh Arapa može se delimično pripisati i tome što su na Bliskom istoku u tom trenutku postojale brojne hrišćanske sekte koje se nisu slagale sa odlukama vaseljenskih sabora.
Jovan Dasen, mitropolit Nisibisa, grada na granici današnje Turske i Sirije, dobio je ponudu od arapskog osvajača da će ga podržati u borbi protiv poglavara Crkve Istoka i učiniti ga patrijarhom. Muslimani ne samo da su ukazivali poštovanje "sveštenstvu, manastirima i svecima Gospodnjim", kako piše jedan sveštenik iz sedmog veka, o čemu govori i obnova crkve u Edesi 679. i arheološki nalazi, koji svedoče o zapanjujuće nenasilnim ulascima u gradove, nego i "celu noć bdiju, moleći se, a preko dana se uzdržavaju od svega, postupaju ispravno i zabranjuju pogrešno: noću su monasi, a danju lavovi".
Egipat je pao 642, iste godine kad je usledio i poraz poslednjeg sasanidskog šaha Nihavanda. Kartagina je pala 698. godine, a prodor je izvršen i u centralnu Aziju. Samarkand se mirno predao, ali je u Pandžikentu (u današnjem Tadžikistanu), prestonici drevne Sogdijane, tamošnji kralj Devaštič razapet naočigled svojih podanika.
Munjeviti uspeh muslimana moguće je porediti samo sa Aleksandrovim osvajanjima. Prostor od Atlantika do Himalaja bio je objedinjen u okvirima jedinstvenog političkog entiteta.
Na krajnjem Zapadu, jedan vojni sudar isturene arapske prethodnice sa rodonačelnikom Karolinga, Karlom Martelom, dedom Karla Velikog, postao je etiološki (osnivački) mit Francuske. Pobeda Franaka nad Arapima kod Poatjea 732. ušla je i u srpsku epiku preko Njegoša: "Francuskoga da ne bi brijega, aravijsko more sve potopi." Posle ove bitke, prethodno razbijena na političke entitete pod slabom vlašću "dugokosih" Merovinga, Franačka je objedinjena pod vlašću majordomske kuće Karla Martela.
Arapi nisu bili samo "katalizator" političkih i istorijskih procesa na Zapadu. Na Istoku su se u gigantskoj bici, spram koje Poatje izgleda kao dečja igra, Arapi porazili Kineze na reci Talas 751. godine. Ovaj poraz Kineza doveo je do pada dinastije Tang i unutrašnjih nemira u Kini.
Zemlja mira
Jovan bar Penkaje, hrišćanski autor iz sedmog veka iz Mesopotamije, opisujući vreme kalifa Muavije (661-680) kaže: "Pravda je cvetala u njegovo vreme i vladao je veliki mir u oblastima pod njegovom kontrolom. Svima je dozvoljeno da žive kako žele."
Veliko je iznenađenje bilo za savremenike u tome što je arapski kalifat preživeo prvobitne trzavice. Tokom sedmog veka bilo je u dva navrata sukoba između Arapa sirijskog i iračkog dela Bliskog istoka. Ali narod ovih teritorija je želeo stabilnost carstva, bilo kog carstva, makar ono bilo i strano. Bilo je to carstvo Omajada, članova Muhamedovog klana Kurejš. Njihova palata Hirbet al Mefdžer nadomak prastarog Jerihona svedoči o sažimanju kulturnih uticaja Romejskog carstva i Persije. Mozaici kojima je ukrašena liče po dizajnu na rimske mozaike, ali su po osećaju za uklapanje boja i šare nalik persijskim ćilimima.
Džamije su građene po uzoru na Konstantinovu crkvu Svetog Groba u Jerusalimu i Justinijanovu Svetu Sofiju u Konstantinopolju. Kako je kalif Al Valid zamislio, gradeći Veliku džamiju u Damasku, muslimanske bogomolje su morale biti velelepne kako muslimani "ne bi više sa divljenjem gledali hrišćanske crkve".
Ali hrišćani i Jevreji su bili "narodi Knjige", prema kojima nije smelo da bude odmazdi. Što su bile dalje od centra carstva u Siriji, hrišćanske elite su bile stabilnije. Jedan hrišćanski svetac sa Iranske visoravni je izlečio omiljenog konja lokalnog emira, pa je time zaslužio povlastice za svoj manastir.
U Džerašu, u Siriji, postojao je paganski hram, petnaest hrišćanskih crkava i džamija. Lokalni proizvođači terakote su problem verski raznorodnog tržišta rešili tako što su sa jedne strane lampi od terakote pisali na grčkom "svetlost hrišćanstva je Vaskrsenje", a sa druge na arapskom "u ime Alaha, milosnog, premilosnog".
Mansur bar Sarđun, sin plemićke sirijske porodice koja je nekada uživala naklonost romejskog cara, a sada omajadskog kalifa, okrenuo se u osmom veku monaškom životu, i uzeo ime Jovan. On je postao Sveti Jovan Damaskin, jedan od osnivača hrišćanske pravoslavne tradicije u srednjem veku. Naročito je bio omiljen i pravoslavni pesnik Al Ahtal, dvorski pesnik Omajada, koji je pevao u tradiciji hrišćanske arapske poezije Lahmida, dvora u Hiri pre Muhameda.
Vreme verskih trzavica i dinastičkih smena nije bitno uticalo na duh arapskog kalifata. To je bila država mnoštva uticaja, satkana od brojnih razlika.
Madinat al Salam, "Grad mira", nama poznatiji kao Bagdad, postao je pravi centar sveta. Osnivanje nove prestonice dinastije Abasida poklopilo se sa prodorom kineske tehnike proizvodnje papira. Preduzimljiv klan Bermekida iz centralne Azije monopolizovao je proizvodnju hartije i izazvao pomamu za književnošću. Blagodareći tome, u Bagdadu je osnovana Kuća mudrosti, Bejt-ul-hikma, sredinom devetog veka, koja je dalje vodila procvatu nauke i umetnosti. Ime abasidskog matematičara iz raskošnog grada Balha u srednjoj Aziji, El Horezmija, latinizovano je i postalo algoritam, a ime alhemičara Gebera postalo je na engleskom reč za nerazumljiv govor (ili magijsko bajanje) – gibberish.
Ali nije to bila samo epoha muslimana. Hrišćanska porodica Buhtišu iz Gundešapura davala je najbolje lekare između Atlantika i Himalaja, čiji su spisi bili temelj islamske medicine. Naravno, bili su u službi samog kalifa, a u slobodno vreme su pisali o ljubavnim jadima. Polihistor Avicena se žalio: "Čitam Aristotelovu Metafiziku, ali ne razumem njen sadržaj... iako sam je pročitao četrdeset puta i naučio napamet." Kada je na pijaci našao tumačenje Aristotela iz pera Abu Nasr al Farabija, Avicena se tako oduševio da je "sutradan dao dosta milostinje u znak zahvalnosti uzvišenom Bogu".
Krstaški ratovi od 11. veka izranjavaće ovu civiliziaciju, kao predukus zapadnih kolonijalnnih prodora. Turci koji su preuzeli istorijsku luču od Arapa stići će do zidina Beča, ali ogroman prostor od Atlantika do Himalaja neće ponovo biti političko jedno.
U naše doba, strah od islama je ponovo revitalizovan, a islam je predstavljen kao civilizacijski okvir stran "zapadnim vrednostima" demokratije, mira i prosperiteta. Ipak, narodna volja Sirijaca koja je postala vezivno tkivo Kalifata u ključnim godinama 7. veka, mir do prodora Mongola (koji će formirati četvrtu – mongolsku Evroaziju) i procvat nauke, umetnosti i arhitekture možda svedoče suprotno: da Zapad nije uklopiv u islamske vrednosti.
Krstaški ratovi protiv Rusa u basenu Baltika i protiv Romeja antagonizovali su i pravoslavce, pa je uoči pada Carigrada 1453. romejski diplomata Luka Notaras rekao čuvene reči: "Više volim da usred grada vidim turski turban, nego latinsku mitru." Zapadna Evropa se, dakle, prvo samoprovincijalizovala, pa krenula u osvajanja.
Postoji i praktičniji i daleko aktuelniji način da se "zapadni" i "islamski" (ili istočni uopšte) civilizacijski obrasci uporede.
Kako mi je jednom prilikom skrenuo pažnju filozof Nikola Tanasić, Iran i Jugoslavija su sredinom prošlog veka bili zemlje istog ranga u geopolitičkom smislu. Uz to, Jugoslavija je 1961. godine imala 18.549.291 stanovnika, a Iran 18.954.704 stanovnika 1956. godine. Danas, Iran ima stabilnu privredu i četiri puta više stanovnika nego 1956. godine. Jugoslavija je razbijena na šest republika, njene naslednice beleže demografski i ekonomski pad. U čemu je razlika između iranske Islamske Republike i bivše Jugoslavije na evropskom putu?
U međuvremenu, Kina koja je vratila islam u evroazijske okvire organizujući pomirenje između Irana i Saudijske Arabije, konačno je ponudila zaboravljenu alternativu Zapadu.
Pitanje je samo da li se Kisindžer i na vest o pomirenju Irana i Arabije opekao vrelom kafom.