Zapadna Ukrajina danas je centar ukrajinskog nacionalizma. U Lavovu se ne može čuti reč ruskog jezika, niti ima ljudi koji ispoljavaju naklonost prema Moskvi. Međutim, sredinom 19. veka kulturno srce ovog regiona – Galicija – bilo je lojalnije Sankt Peterburgu nego bilo ko u Evropi. Galicijske elite bile su okrenute Rusiji, a rusofilija je bila najpopularniji politički trend među lokalnim stanovništvom.
O tome kako je Galicija od proruske provincije na periferiji Austrijske imperije postala svetska prestonica rusofobije piše Dmitrij Plotnikov, novinar koji se bavi istorijskim temama i aktuelnim događajima što imaju veze s bivšim sovjetskim državama.
Nastanak Galicije
"U poslednjoj deceniji 19. veka, i pored svih nacionalnih i ekonomskih teškoća, Galicija je postala centar ukrajinskog pokreta. U ruskim ukrajinskim zemljama ona je imala dominantnu kulturnu ulogu, odatle je krenuo kulturni i društveno-politički preporod ukrajinskog naroda", pisao je davne 1906. godine istoričar Mihail Gruševski, jedan od prvih ideologa ukrajinskog nacionalizma, u članku "Ukrajinski pijemont".
Tokom 20. veka zapadna Ukrajina, čiji je deo Galicija, zaista jeste bila centar ukrajinskog identiteta i pokretač ukrajinizacije u ostatku zemlje.
Ali istorija galicijskih zemalja kreće od samih začetaka Rusije.
Galicija je bila deo Kijevske Rusije, koja se protezala od jugoistoka današnje Poljske do finskih jezera na severu. Posle mongolsko-tatarske invazije većina ruskih kneževina je oslabljena, a Galičko-volinska kneževina podeljena između Poljske i Litvanije. Istovremeno, prema poljskim izvorima, Galicija je nastavila da se zove Crvena Rus, a lokalno stanovništvo sebe je nazivalo Rusinima.
Nakon prve podele Poljsko-litvanske zajednice 1772. godine Galicija je došla pod vlast Austrije. Beč je tada uspostavljao administrativni sistem u regionu koji je mahom bio naseljen Slovenima. Austrijske vlasti su koristile nesklad između katoličkog poljskog stanovništva (uglavnom građana i plemića) i pravoslavnog seljaštva, za koje su mislili da lako može potpasti pod ruski uticaj. Zato je pokrenuta akcija polonizacije pravoslavnog stanovništva.
Austrija polonizuje pravoslavne
Ali efekat je bio upravo suprotan. Galicijsko rusofilstvo je rođeno usred polonizacije u prvoj polovini 19. veka, kada su Poljaci imali dominantnu ulogu u kulturnom i društvenom životu regiona.
Lokalno rusinsko stanovništvo, kako bi održalo sopstvenu tradiciju i kulturu u Austrijskom carstvu, traži izlaz na Istoku. Posebno imajući u vidu da je Rusija u periodu između Bečkog kongresa (1814–1815) i Krimskog rata (1853–1856) bila hegemon kontinentalne Evrope. Rusini su verovali da u Rusiji mogu da imaju privilegovan položaj kao deo nacionalne većine, a ne da budu drugorazredni podanici.
Te težnje su odmah prepoznali u Sankt Peterburgu i rešili da ojačaju rusofilski pokret. U Galiciju dolaze ruski istoričari i panslovenska književnost se širi celim regionom.
Najznačajniju ulogu u tome odigrao je istoričar i pisac Mihail Pogodin. Tokom putovanja u Galiciju pridobio je nekoliko istaknutih rusinskih intelektualaca, pre svega istoričara Denisa Zubrickog, koji je vremenom postao vatreni pristalica panslavizma i ruske autokratije. Kasnije je na Lavovskom univerzitetu osnovana Katedra za rusku književnost.
Naravno da su austrijske vlasti odgovorile na porast rusofilije, nastavile su s pritiskom polonizacije, jedna od mera je bila i to što su u ruskim školama ćirilicu zamenili latinicom.
U međuvremenu Rusko carstvo je povećavalo meku podršku rusofilima preko svoje ambasade.
Identitet Rusina pripada Ruskom carstvu
Do 1866. godine rusofilski pokret je dobio i manifest, članak "Pogled u budućnost", koji je napisao grkokatolički sveštenik Ivan Naumovič, a objavljen je u lavovskom listu "Slovo". Naumovič je tvrdio da se Galicija može zaštititi od polonizacije samo priznavanjem da identitet Rusina pripada Ruskom carstvu.
Međutim, većina rusofila u to vreme nije izjednačavala Rusine i Ruse. Iako im je uzor bila kultura Ruske imperije, smatrali su sebe posebnim delom zajedničkog, ruskog naroda.
Ipak, rusofilski pokret bio je lojalan austrijskim vlastima. Naumovič je u članku dodao da su Galičani "nepokolebljivo odani austrijskom monarhu i najslavnijoj habzburškoj dinastiji".
Rađanje ukrajinizma
Austrijska vlada je do tada uvidela da uzalud pokušava da polonizuje galicijske Rusine, te je počela da pomaže frakciju njihove elite koja je Rusine nazivala Ukrajincima i smatrala ih posebnim narodom, nepovezanim s Rusima, a čija budućnost leži u okrenutosti Beču, a ne Sankt Peterburgu.
Vlasti su aktivno podržavale pokret "Narodovci", koji se pojavio među ukrajinskim studentima i naprednom inteligencijom. Njegovi zagovornici su isticali da rusinsko stanovništvo Galicije ima svoj nacionalni identitet, smatrajući da se razlikuje i od Rusa i od Poljaka. Štaviše, oni su se zalagali za jedinstvo među Ukrajincima i pod austrijskom i pod ruskom vlašću.
S pogoršanjem rusko-austrijskih odnosa početkom 1880-ih Beč rusofile identifikuje kao "petu kolonu" koja širi prorusku propagandu u zemljama Austrijskog carstva.
Prvo suđenje održano je 1882. godine nakon što je stanovništvo galicijskog sela Gnilički prešlo iz grkokatolicizma u pravoslavlje. Vlasti su smatrale da je ovo bio prvi korak u pripremi proruskih separatističkih demonstracija u Galiciji. Ali slučaj je propao.
Nije bilo moguće odmah smanjiti uticaj rusofila u Galiciji, oni su dugo bili ozbiljna politička snaga u regionu.
Rusofili su čak privoleli "narodovce" da se zajedno suprotstave Poljacima, uprkos činjenici da su nemilosrdno kritikovali jedni druge u štampi. Rusofili i "narodovci" su 1883. i 1889. zajednički nastupali na izborima za galicijski parlament.
Devedesetih godina 18. veka većina "narodovaca" je uz pomoć austrijske vlade sklopila sporazum s Poljacima. Ukrajincima su obećani ustupci u društveno-političkoj i kulturnoj sferi u zamenu za prestanak saradnje s rusofilima. Godine 1891. u lokalne zapise i dokumente zvanično je uveden fonetski pravopis, koji je kasnije bio osnova za književne norme ukrajinskog jezika.
Rusini nestaju početkom 20. veka
U međuvremenu nastaju trvenja i među rusofilnim Rusinima. Starija generacija zagovara dotadašnji kurs, mlađi žele da se i kulturno i politički pridruže Ruskom carstvu. Nova generacija Rusine Galicije ne vidi kao etničku grupu unutar ruskog naroda, već kao njegov sastavni deo.
Godine 1900. osnovana je Ruska narodna partija, u čijem rukovodstvu su bili i rusofili lojalni Austriji i oni orijentisani na Rusiju. Stranačka platforma je sadržala nejasnu formulu nacionalnog identiteta – galicijsko-rusko stanovništvo deo je "maloruskog plemena".
Međutim, 14. oktobra 1908. Mihail Korolj, vođa rusofila lojalnih Beču, izjavio je u galicijskom parlamentu da, uprkos kulturnom jedinstvu sveruskog prostora, priznaje i nacionalni identitet Malorusa, te da sam nikada nije bio i nikada neće biti Rus.
U februaru 1909. rusofili orijentisani ka Peterburgu preuzimaju rukovodstvo Ruske narodne partije, a austrijski lojalisti stvaraju sopstvenu organizaciju – konzervativnu galicijsko-rusku Radu.
U praksi proruska pozicija pokazala se mnogo bliža galicijskom stanovništvu. Posle 1908. godine oko 90 odsto rusofilskog pokreta je prorusko orijentisano, a samo deset odsto je lojalno habzburškim vlastima. Proruski Rusini su bili jači u gradovima, dok su proaustrijski dominirali na selu.
Pred Prvi svetski rat rusofilni Rusini sprovodili su nasilne aktivnosti prema ukrajinskom pokretu u Galiciji. Njihova štampa je pisala da je Ukrajina u Rusiji oformljena radi dodvoravanja Nemcima i Poljacima, a da je ukrajinski jezik veštački žargon stvoren po receptu Gruševskog. To je podstaklo proaustrijski nastrojeni deo rusofilnog pokreta da se okrene ukrajinskim nacionalistima.
Do konačnog raskola došlo je tokom Prvog svetskog rata, kada ukrajinski pokret doživljava nagli uspon. Proruski Rusini, koji su od početka sukoba očekivali ujedinjenje sa ostatkom ruskog naroda, umesto toga naišli su na represivne mere austrijske vlade, koje su dovele do uništenja rusofilnog pokreta u Galiciji, ali i do skoro potpunog nestanka galicijskih Rusina.