U Patrijaršijskom dvoru u Beogradu danas je održana sednica posvećena patrijarhu Pavlu, koji je preminuo pre 15 godina. Sednicom je predsedavao patrijarh Porfirije koji je poručio da je patrijarh Pavle ostavio za sobom neizbrisiv trag u srcu svakog čoveka koji je imao priliku da se sa njim sretne, da čuje njegovu propoved, da pročita neku njegovu misao.
"Siguran sam da se patrijarh Pavle i danas moli za svoj narod, a zbog njegove skromnosti i smirenja, zato što nije jedno govorio, a drugo tvorio, zbog toga što je bio svedok ljubavi Hristove, duboko verujem da Gospod čuje i prihvata njegovu molitvu za svoj narod", naveo je patrijarh Porfirije.
Patrijarh Pavle je preminuo na današnji dan pre 15 godina. Rođen je 11. septembra 1914. godine, kao Gojko Stojčević, u slavonskom selu Kućancima kod Donjeg Miholjca. Rano je ostao bez roditelja. O malom Gojku, od njegove treće godine, brinula je tetka. Nižu gimnaziju je završio u Tuzli, a višu u Beogradu.
Posle mature u sarajevskoj Bogosloviji 1936. godine, upisuje se na Bogoslovski fakultet u Beogradu, gde diplomira 1942. godine.
Za vreme Drugog svetskog rata bio je veroučitelj u Domu za izbeglu decu u Banji Koviljači. Avgusta 1944. godine Gojko je dobio tuberkulozu. Lekari su predviđali da mu je ostalo tri meseca života. Izlečio se molitvom u manastiru Vujan. U znak zahvalnosti Bogu što mu je podario zdravlje, izrezbario je krst koji se i danas čuva u manastiru.
Posle iskušeništva zamonašen je 1948. godine u ovčarsko-kablarskom manastiru Blagoveštenju, gde je dobio monaško ime Pavle.
Od 1949. do 1955. godine bio je sabrat manastira Rača. Školsku 1950/1951. godinu proveo je kao nastavnik Bogoslovije Svetih Kirila i Metodija u Prizrenu. U čin jeromonaha rukopoložen je 1954. godine. postdiplomske studije na Bogoslovskom fakultetu u Atini pohađao je od 1955. do 1957. godine.
Za Episkopa raško-prizrenskog izabran je maja 1957. godine. Patrijarh srpski Vikentije ga je hirotonisao septembra iste godine u beogradskoj Sabornoj crkvi. U tron Episkopa raško-prizrenskih ustoličen je 13. oktobra 1957. godine.
U Eparhiji raško-prizrenskoj obnavljao je stare i porušene hramove i gradio nove. Mnogo se trudio oko svešteničkog i monaškog podmlatka. Neprestano je putovao i služio u svim mestima svoje eparhije, a posebno se starao o Bogosloviji u Prizrenu, gde je predavao crkveno pojanje i crkvenoslovenski jezik.
Kao arhijerej na Kosovu i Metohiji, u vreme veoma teško za Srbe i srpsku crkvu, proveo je više od 33 godine. O napadima Albanaca na imovinu crkve, monahe, sveštenike i srpski narod, koji se pod tim pritiskom iseljavao, redovno je obaveštavao sveti arhijerejski Sinod i Sabor, kao i državnu vlast.
I sam je, sa hrišćanskom smirenošću i trpeljivošću, podnosio vređanja i fizičke napade. Svedočio je u Ujedinjenim nacijama, pred mnogobrojnim državnicima, o stradanju srpskog naroda na Kosovu i Metohiji.
Sveti arhijerejski Sabor Srpske pravoslavne crkve ga je izabrao 1. decembra 1990. godine za 44. po redu prvojerarha Srpske pravoslavne crkve. U nedelju, 2. decembra 1990. godine, u Sabornoj crkvi u Beogradu ustoličen je u tron Arhiepiskopa pećkog, mitropolita beogradsko-karlovačkih i patrijaraha srpskog.
Umro je 15. novembra 2009. godine. Sahranjen je u manastiru Rakovica.