Srbija i Balkan
Zatočenici pogroma: Srbi na Kosmetu u gvozdenom obruču koji se sve više steže
Pogrom Srba na KiM nije trajao samo 17, 18, i 19. marta 2004. godine, on traje i dan danas, i drugim i istim sredstvima. Rezultat: za samo nekoliko godina, broj Srba na Kosovu i Metohiji manji je za 15 posto
Ako je Aljbin Kurti za protekle četiri godine svog drugog premijerskog mandata na ičemu tako prilježno, posvećeno, tako marljivo, svakodnevno, sistematski radio – onda je to namera, zločin sa predumišljajem, da Srbima na KiM do krajnjih granica oteža svaki dan, svaki trenutak života. Da im život učini nemogućim.
I, u tome je, činjenice a ne puka naklapanja govore – uspeo.
Za samo poslednjih par godina broj Srba na Kosovu i Metohiji smanjen je za 15 posto – od 90 ili 95.000, koliko je po procenama zvaničnog Beograd ostalo početkom 20-ih godina ovog veka, posle rata i proterivanja 1999, posle pogroma 2004, posle godina zastrašivanja, pljački, pretnji, ubistava, pritisaka.
Juče su se Srbi sa Kosova i Metohije sa tugom, očiju punih suza, sa srcima punim i žalosti i strepnje sećali pogroma, 17. marta 2004. godine, osmoro ubijenih sugrađana, hiljada proteranih, stotina spaljenih srpskih kuća, spaljenih svetinja, Bogorodice Ljeviške i Arhangela, Deviča, crkve Svetog Save u Kosovskoj Mitrovici...
Jutros ih je, kao i svaki dan uostalom, dočekala surova stvarnost. Naoružani uniformisani ljudi na ulicama Severne Mitrovice, Zvečana, Zubinog Potoka, Leposavića koji im ne čuvaju bezbednost nego prebijaju njihovu decu, hapse roditelje te dece, koji su tu ne da donesu mir i spokoj, naprotiv, unose nemir, nespokoj, strah. I mnogo mržnje.
Stvarnost u kojoj penzioneri, zaposleni ne mogu, kao ljudi, kao što je to svuda u svetu normalno, do prve banke ili pošte da tamo uzmu penziju, platu, nego moraju da se zlopate ceo dan, da plaćaju taksi, autobuse, da čekaju u redovima prvo na Jarinju ili Brnjaku, onda ispred automata ili banaka u Raški, Kuršumliji, Vranju, onda ponovo na Jarinju ili Brnjaku da bi podigli platu ili penziju. Da bi imali od čega da žive.
Stvarnost u kojoj zaposleni u srpskim institucijama ne mogu na radna mesta nego su njihove kancelarije zapečaćene, ispred dežuraju uniformisani policajci sa puškama...
Stvarnost u kojoj po lekove, terapiju ne mogu do prve apoteke, kao ljudi, nego, opet, moraju do centralne Srbije i oni koji to mogu, i oni koji su bolesni, koji jedva stoje na nogama.
Stvarnost u kojoj učitelji, nastavnici, profesori strepe da li će policijska sila tokom vikenda, ili radnim danom, dok nastava traje, upasti i u škole, zapečatiti učionice, koja će pokušati da im nametne svoju istoriju, po kojoj ovo nije srpska zemlja i tapija, nego njihova.
Stvarnost u kojoj moraju da gledaju, trpe, kako im jednu po jednu crkvu, pravoslavnu svetinju, proglašavaju za katoličke, albanske, kako potkopavaju temelje isposnice Svetog Petra Koriškog u selu Koriša, kako na freskama bodežima bodu oči srpskim svetiteljima...
Stvarnost u kojoj u besudnoj zemlji sude Srbima za izmišljene ratne zločine sa izmišljenim svedocima...
Stvarnost u kojoj žene, devojke, i devojčice čak ne mogu mirno da hodaju ulicom nego su izložene dobacivanjima, pretnjama, presretanjima od strane Albanaca... I svet bez kazne, bez suda.
Stvarnost u kojoj se roditelji plaše da puste decu da izađu na ulicu bojeći se provokacija...
I, moglo bi se ovako danima nabrajati, opisivati, iz glasa kukati nad sudbinom jednog naroda. Nad pogromom koji traje. Koji nije bio samo 17, 18, 19. marta 2004. godine pa je onda zauzstavljen, pa je Srbima obezbeđeno da žive životom dostojnim čoveka.
Ne, u besudnoj zemlji to je progon i pogrom koji traje, kome se kraj ni ne nazire. Mrak u kome nema ni zračka svetla. Nisu samo 18. marta 2004. Albanci iz Podujeva pre i posle miniranja istočnog dela crkve Svetog Andreja prekopavali groblje i razbacivali kosti okolo, kako je tada za "Praške novosti" ispričao jedan šokirani češki oficir.
I dan danas, malo malo pa neko od Srba otkrije da je spomenik na nekom od srpskih grobalja po Kosmetu porušen, razbijen, da je grob oskrnavljen.
Samo prošle godine na Kosovu i Metohiji je, prema popisu Kancelarije Vlade Srbije za KiM, zabeleženo 150 etnički motivisanih incidenata u kojima su mete bili Srbi. Ove godine, do juče, još 30.
Drugog dana januara ove godine petočlanoj porodici Đokić iz Radeva kod Lipljana zapaljeni su pomoćni objekti u kojima su držali letinu.
Dva dana kasnije, dvojica nepoznatih ispred kapije manastira Banjska u snegu su napravili natpis "UČK". Na Badnji dan kosovski policajci pretresali su Srbe u selu Gornje Kusce tražeći srpske zastave. Na Stevanjdan, sa memorijalnog kompleksa su Goraždevcu posvećenog deci pobijenoj u terorističkom napadu u Bistrici 2003. godine skinuta je zastava sa jarbola.
Koji dan kasnije, kosovska policija zatvorila je 35 srpskih institucija južno od Ibra, petoro Srba su privedeni, na kuću Aleksandre Popović u Ranilugu bačen je molotovljev koktel.
Na dan izbora, 9. februara, pristalice Samoopredeljenja, slaveći izborne rezultate, kamenovali su kuću porodice Đorić u Lipljanu i polomili stakla na prozorima, grupa albanskih mladića upala je u automobilima u Severnu Mitrovicu, provocirala narod...
Srbi iz Severne Mitrovice koji su na Zadušnice ove godine izašli na groblje u južnom delu grada zatekli na groblju nove polomljene spomenike. Kosovska policija privela je šestoricu srpskih mladića u Severnoj Mitrovici uz "prekomernu upotrebu sile"...
Pre koji dan, takođe u Severnoj Mitrovici, bez ikakvog razloga privedena su trojica srpskih mladića...
Januara prošle godine u selu Ljubožda kraj Istoka obijene su i opljačkane kuće Žarka Zarića i Radovana Ristića, u Plemetini je opljačkan dom Miodraga Krstića. U mestu Studenica u opštini Istok ograđeni su temelji hrama Bogorodice Hvostanske i stavljena tabla na kojoj piše da je reč o "bazilici".
U februaru zapaljena je štala porodice Milenković u selu Odanovce kraj Kosovske Kamenice, u selu Biča kraj Kline grupa Albanaca pucala je iz pištolja u nameri da zastraši Srbina povratnika koji je došao da obiđe stoku, u selu Klina zapaljen je porodični objekat Ljubiše Dončića.
Početkom marta 2024. u Severnoj Mitrovici uhapšen je Živorad N. zbog navodnog ratnog zločina, obijena je i opljačkana kuća Joksimovića u selu Radevo kraj Lipljana. Albanac iz Suve Reke pucao je na kuću Srbina Svetislava Stojkovića u selu Bitinja i na zid kuće postavio nadgrobni venac.
Pripadnici ROSU pretukli su 13. aprila Vladana Stevanovića iz sela Bube kod Zubinog Potoka i pretili mu pištoljem, na Brnjaku je uhapšen Srećko Sofronijević koga su pripadnici ROSU tri godine ranije ranili iz vatrenog oružja.
U Kosovskoj Mitrovici, na parkingu je grupa Albanaca napala i prebila 20-godišnjeg Petra Kostića, u Bošnjačkoj mahali prebijena su dvojica Srba.
U maju su u selu Naklo kod Peći na zidu crkve Svete Trojice ispisani grafiti – "Uklonite ovu crkve odavde, samo muslimana ima ovde", i "Ne želimo crkve, želimo džamije", i "Islam je jedina prava vera"...
Pripadnici ROSU u Leposaviću 15. juna maltretirali su grupu mladića, uperili puške na njih a zatim ih priveli zato što su pevali na proslavi rođendana.
Ovo je samo mali deo popisa napada na Srbe na KiM samo u proteklih godinu i tri meseca. Početkom avgusta prošle godine kosovska policija upala je u srpske kuće u Pasjanu kod Gnjilana i uhapsila četvoricu Srba, Slobodana Jeftića, Dragana Cvetkovića, Miloša Šošića, Dragana Ničića kao i Nenada Stojanovića iz sela Bosce kod Kosovske Kamenice za navodne ratne zločine.
I, to je atmosfera u kojoj Srbi sa Kosova i Metohije pokušavaju da žive i opstanu na Kosovu. Atmosfera pogroma koji traje, i drugim i istim sredstvima, atmosfera straha, neizvesnosti, pritisaka, zastrašivanja, krađa, paljevina. Kako južno tako i severno od Ibra. Jedina razlika jeste što je južno od Ibra nekoliko manjih geta u kojima žive Srbi, severno od Ibra je jedan veliki geto. Pokriven patrolama i dugim cevima, premrežen policijskim bazama, pritisnut strahom, stavljen u gvozdeni obruč koji se steže...
U toku su postupci da se od Srba starosedelaca na Severu oduzmu novi hektari zemlje na kojima će biti podignute nove policijske ali i vojne baze...
"Na Kosovu i Metohiji postoje nadinstitucije, institucije i podinstitucije. Nadinstitucije su američka ambasada i ambasade, institucije su ove vidljive opštine, vlada.., i podinstitucije su plemensko kriminalne strukture. 17. marta došlo je do jedinstva tih paralelnih svetova i struktura da bi se izvršio konačni obračun i da bi Srbi sa svojom kulturom, sa svojim životima i sa svojom civilizacijom nestali", navodi novinar i književnik iz Gračanice Živojin Rakočević za "Kosovo onlajn".
Po njemu, posle 17. marta 2004, "postalo je jasno da ne postoji ni jedna jedina tačka, nijedna svetinja, ništa što je važno i što postoji u životima Srba na Kosovu i Metohiji, što ne može biti pogođeno i što ne može biti uništeno".
"Samim tim, od tog trenutka Srbi na Kosovu i Metohiji su zatočenici pogroma", kaže Rakočević i dodaje da bi "nasilje iz 2004, moglo ponovo da se organizuje za nekoliko sati jer institucije faktički ne postoje, kao što nisu postojale ni martovskih dana pre 21 godinu".
