Zakon protiv čijih su pojedinih odredbi stala sva stručna tela koja se bave srpskim jezikom i propisivanjem jezičkih standarda, Zakon o rodnoj ravnopravnosti, u Narodnoj skupštini usvojen je 2021. godine sa velikom većinom glasova poslanika: 163 je bilo "za", a svega 10 "protiv". Kakva će biti njegova dalja sudbina i da li će poslanici novog skupštinskog saziva uvažiti primedbe Matice srpske i Srpske pravoslavne crkve, ali i Odbora za standardizaciju srpskog jezika i Saveta za srpski jezik, za sada je neizvesno kako je pokazalo istraživanje RT Balkana na ovu temu.
Rodno osetljivi jezik jedna je od kockica u mozaiku vrednosti i standarda koje treba da usvojimo na putu ka Evropskoj uniji. Ali, u konkretnom slučaju ne samo da smo dostigli, već smo i nadmašili evropski standard.
Kako je za RT Balkan ukazala prof. dr Katarina Begović sa katedre za srpski jezik Filološkog fakulteta u Beogradu mi smo jedina država u Evropi u kojoj je ovakva upotreba rodno osetljivog jezika obligacija.
"Svuda u EU je to preporuka, nigde nije obligacija. U svim tim pravilnicima EU, uključujući i onaj koji se odnosi na hrvatski standard, koji je strukturno nama najbliži, eksplicitno se navodi da treba izbegavati paralelne forme gde god je to moguće", ističe prof. dr Begović.
To su forme poput: profesori/profesorke analizirali/analizirale su odredbe Zakona o rodnoj ravnopravnosti i zaključili/zaključile da je u delovima neustavan.
Koliko smo bili dobri EU đaci u donošenju ovog zakona o tome možda najbolje svedoči primer nama susedne države, koja je uvela rodno osetljivi jezik u zakon pre nekoliko godina, koja je članica EU i čiji jezik dobro razumemo – Hrvatske.
Za početak, u Srbiji pitanje upotrebe rodno osetljivog jezika reguliše Zakon o rodnoj ravnopravnosti, a u Hrvatskoj Zakon o ravnopravnosti polova. Kroz ceo hrvatski zakon, prvenstveno se govori o ravnopravnosti polova, muškaraca i žena, dok je u srpskom, što ukazuje i sam naziv zakona, akcenat na rodnoj ravnopravnosti.
Rod označa društveno određene uloge, a pol predstavlja biološku karakteristiku, kako se to razjašnjava u srpskom zakonu. Takođe, po slovu domaćeg zakona, "rodno osetljiv jezik jeste jezik kojim se promoviše ravnopravnost žena i muškaraca i sredstvo kojim se utiče na svest onih koji se tim jezikom služe u pravcu ostvarivanja ravnopravnosti, uključujući promene mišljenja, stavova i ponašanja u okviru jezika kojim se služe u ličnom i profesionalnom životu".
Takve odredbe u hrvatskom zakonu nema, kao što se nigde ne pominje ni obavezna upotreba rodno osetljivog jezika.
Naime, hrvatskim zakonom je propisano da se kod donošenja rešenja na radno mesto i drugih rešenja o pravima i obavezama državnih službenika/ca koristi naziv radnog mesta u muškom i ženskom rodu (Član 13, tačka 6), kao i da sve obrazovne ustanove, kao i sve druge, moraju u sadržajima svedočanstava, sertifikata, licenci i diploma koristiti jezičke standarde u skladu sa ovim zakonom, navodeći strukovne kvalifikacije, zvanja i zanimanja u ženskom, odnosno muškom rodu, u zavisnosti od pola primaoca/primateljice dokumenta (Član 14, tačka 5).
Za razliku od hrvatskog, srpski Zakon o rodnoj ravnopravnosti propisuje da organi javne uprave i poslodavac posebnim merama moraju obezbediti "upotrebu rodno senzitivnog jezika kako bi se uticalo na uklanjanje rodnih stereotipa pri ostvarivanju prava i obaveza žena i muškaraca" (Član 10, tačka 6).
Članom 25 propisuje se upotreba rodno osetljivog jezika u nazivima radnih mesta, položaja, zvanja i zanimanja za organe javne vlasti, dok se članom 37 u oblasti obrazovanja kao jedna od dužnosti navodi i "korišćenje rodno osetljivog jezika, odnosno jezika koji je u skladu sa gramatičkim rodom, u udžbenicima i nastavnom materijalu, kao i u svedočanstvima, diplomama, klasifikacijama, zvanjima, zanimanjima i licencama, kao i u drugim oblicima obrazovno-vaspitnog rada".
Dakle, domaći zakon, za razliku od onog iz članice EU, propisuje ne samo obavezu navođenja zvanja i zanimanja u muškom i ženskom rodu, već i obaveznu upotrebu rodno osetljivog jezika i to ne samo u javnoj upravi već i udžbenicima.
Za razliku od Srbije, u Hrvatskoj je u Udžbenički standard uneta odredba kojom se jasno propisuje da se u udžbenicima promoviše "ravnopravnost polova na primeren način", ali "ne narušavajući pritom komunikacijski nivo i prirodnost hrvatskoga jezika".
U Srbiji i mediji su dužni, dakle ne u formi preporuke, da koriste rodno osetljivi jezik ("sredstva javnog informisanja dužna su da prilikom izveštavanja koriste rodno osetljiv jezik", Član 44), dok u Hrvatskoj takve odredbe uopšte nema.
Mediji se u Zakonu o ravnopravnosti polova pozivaju da "promovišu svest o ravnopravnosti žena i muškaraca". Obaveze upotrebe rodno osetljivog jezika nema ni u hrvatskom Zakonu o medijima.
Zanimljivo je, međutim, da se svuda u ovom zakonu regulišu prava i obaveze novinara, ne i novinarki, glavnog urednika, ne i urednica, odnosno da se zanimanja upotrebljavaju isključivo u muškom rodu, iako je zakon od 2004. godine tri puta menjan (2011, 2013. i 2022. godine).
Možda je razlog tome i to što hrvatski zakon, za razliku od srpskog, nema među kaznenim odredbama one koje se odnose na nekorišćenje rodno osetljivog jezika. U srpskom zakonu za kršenje odredbi koje se odnose na upotrebu rodno osetljivog jezika u organima javne uprave i korišćenje rodno osetljivog jezika u udžbenicima propisane su novčane kazne od 5.000 do 150.000 dinara.
Treba još dodati, da za razliku od hrvatskog zakona koji se na svom početku poziva na direktive EU, srpski zakon reguliše pitanje rodne ravnopravnosti i u oblastima kao što su informaciono-komunikacione tehnologije, saobraćaj, energetika, zaštita životne sredine, sport, odbrana i bezbednost, čega u hrvatskom zakonu nema.