Svet
Uvek na pogrešnoj strani: Šta je Nemačka naučila iz istorije
Život Palestinaca, Arapa ili Rusa vrede za Nemce manje od života Izraelaca ili zapadnih Evropljana
Nemačka se, ponovo, nalazi na "pogrešnoj strani istorije". To pokazuju isporuke oružja Izraelu, kao i nemačka "podrška Ukrajini", koja je izvršila pokolje civilnog stanovništva, ne samo u Donbasu. Ali, to je samo kontinuitet jedne te iste, atlantističke geopolitike; Nemačka se, posle "ujedinjenja", vratila dosledno antislovenskoj orijentaciji.
Nemačka je, podsetimo, učestvovala i u bombardovanju Savezne Republike Jugoslavije, odnosno Srbije 1999, kao što danas učestvuje u okupaciji Kosova i Metohije. U Nemačkoj se ne može čuti ništa o svemu tome zbog jednostranog i koordinisanog izveštavanja nemačkih medija.
Ipak, u januaru 2022, nemački i prokomunistički "Junge velt", u tekstu Ridigera Gebela, pod naslovom "Bonski državni razarač", nije propustio da ponovo podseti na ulogu Nemačke u razbijanju Jugoslavije.
"Na Balkanu su nacionalisti u Hrvatskoj i Sloveniji, koje je godinama podržavala nemačka obaveštajna služba BND, u leto 1991. jednostrano proglasili 'nezavisnost' i tako izazvali građanski rat. Javno mnjenje, usmeravano pre svega antisrpskim stavom 'Frankfurter algemajne cajtunga', pozivalo se na 'pravo na samoopredeljenje', uključujući i vojnu podršku rušenju države", navodi se.
Ista politika nastavlja se i danas. Nemački političari i mediji zatvaraju oči pred nekim zločinima, a aplaudiraju drugim. Kako piše Gert Even Ungar za sajt "El majadin":
"Za nemačku saveznu vladu postoje dobri i loši zločini, kao što postoje i dvostruki moralni standardi, kada je u pitanju vrednost ljudskih života."
"Život Palestinaca, Arapa ili Rusa vrede za Nemce manje od života Izraelaca ili zapadnih Evropljana", podvlači Ungar, a to predstavlja samo "manifestaciju rasizma", koji je postao neka vrsta tradicije različitih vlasti u Nemačkoj. Režimi se menjaju, ali ovaj primitivni rasizam u Nemačkoj, nažalost, ostaje konstanta.
Nemačka (uvek) podržava genocid
Najnoviji primer je izjava nemačke ministarke Analene Berbok, koja je izjavila da su izraelski napadi na civilne ciljeve, poput škola, skloništa za izbeglice i bolnice, opravdani, budući da borci Hamasa civile koriste kao "živi štit".
Ova tvrdnja je, primećuje Ungar, širom sveta izazvala pravi diplomatski šok. Ali, Berbokova nema nikakva znanja o međunarodnom pravu, kao što nema nikakva znanja ni o bilo čemu drugom. Ona je samo puka marioneta atlantizma. Međunarodno pravo, to je jasno, štiti civile.
"Izrael to ne radi, a Nemačka legitimiše ratne zločine. U Nemačkoj to nije primećeno, jer nemački mediji o tome ništa nisu ni objavili", dodaje on.
Nemačka je, sledeći SAD, povećala isporuke oružja Izraelu. Ipak, nakon tužbe Nikaragve protiv Nemačke pred Međunarodnim sudom pravde za podržavanje genocida, Nemačka je smanjila isporuke vojne opreme Izraelu. "Međutim, to nije dovelo do suštinskih promena. Pucanj upozorenja je ostao bez efekta", podvlači Ungar.
To znači, kako zaključuje on, da Nemačka nedvosmisleno podržava genocid, koji Izrael sprovodi u Palestini: "Nemačka politika je ponovo izgubila moralni kompas, ignorišući sve greške koje je počinila u istoriji."
"Lekcija koju Nemačka treba da izvuče iz sopstvene istorije je prilično jednostavna – ne podržavajte nasilje, podržite mir", zaključuje Ungar. Nemačka ignoriše ovu jednostavnu istorijsku pouku, kao što ignoriše i sve međunarodne sporazume koje je potpisala, jer su ti sporazumi "u suprotnosti sa slikom Nemačke o samoj sebi".
Šta je Nemačka naučila iz istorije
Ukrajinska vlada, a trebalo bi je zvati jednostavno neonacističkom huntom, koja trenutno vlada u Kijevu, još od 2014. godine pribegava akcijama protiv civilnog stanovništva, koje su otvoreno terorističke. Kulminaciju toga videli smo u terorističkom napada na koncertnu salu "Krokus siti" u Moskvi, u kome je stradalo više od 130 ljudi, ili u zlostavljanju mirnog stanovništva u Kurskoj oblasti. Nikad, u zvaničnim nemačkim medijima, nismo čuli ni jednu reč osude ukrajinskog terorizma.
Zašto? Zato što za nemačku vladu, tvrdi Ungar, "postoji dobar i loš terorizam".
"Nemačka savezna vlada osuđuje napade Hamasa, ali uporno ćuti o ukrajinskom terorizmu", ističe on.
U Nemačkoj i dalje opstaje uverenje da se sukobi mogu rešiti potpunim uništenjem neprijatelja, bili to Istočni Sloveni ili Arapi. Odnosno, da se mogu sukobi rešiti uništenjem Hamasa, Hezbolaha, Irana ili nanošenjem strateškog poraza Rusije.
"Ali, nijedna zemlja na svetu ne bi trebalo to da zna bolje od Nemačke: vojna pobeda nad protivnikom samo seje seme budućeg rata", dodaje Ungar.
"Mirovni plan" Zelenskog nastao je iz duha Versajskog sporazuma – neprijatelj mora biti uništen. Nemačka je, odbacivanjem diplomatije, već nekoliko puta izazvala pustošenje Evrope, i ništa iz toga nije naučila.
Dominantan kulturni kod u Nemačkoj je antislavizam
Nemačka se uvek vraća na stari put, s tim što su sada Jevreji ustupili mesto Palestincima i Arapima. Međutim, antislavizam zvanične Nemačke opstaje.
"Dominantan kulturni kod u Nemačkoj i danas je antislavizam", upozorio je svojevremeno profesor savremene istorije na Slobodnom univerzitetu u Berlinu Volfgang Viperman.
"Slično antisemitizmu 19. veka, antislavizam 20. i s početka 21. veka treba posmatrati kao kulturni kod koji zahvata generacije a danas u Nemačkoj ujedinjuje i levicu i desnicu", istakao je on.
Istorija antislavizma u Nemačkoj, upozorio je Viperman, ni danas nije završena: "Levi i desni anti-Sloveni jesu i biće i dalje među nama. Ali to se više ne može tolerisati. Protiv antislavizma se treba boriti isto kao i protiv antisemitizma i drugih formi rasizma. Pri tome je sporedno da li on dolazi sa leve ili sa desne strane".
Ni nemačka levica nije imuna na antislavizam. Naprotiv: "Čini se da je upravo u levičarskim krugovima u modu da se pričaju vicevi o glupim Poljacima, da se govori o despotskoj vladavini Putina kao o tipično ruskoj pojavi i, uopšte, da se uzbuđuje zbog zaostalosti i krvoločnosti Slovena na Kosovu".
To dokazuje, zaključuje Viperman, antislovenska osećanja tipična za veliki broj Nemaca.
Antislovenske predrasude su žilave i tvrdokorne, a isti kulturni kod nastavlja se i u "demokratskoj i liberalnoj" Nemačkoj. Za razliku od antisemitizma, koji posle 1945. nestaje iz javnog diskursa, rusofobija i antislavizam u Nemačkoj nastavljaju da žive.
"Ruska opasnost", primećuje američki istoričar Troj Padok, "ostala je netaknuta u nemačkoj javnoj sferi i posle Drugog svetskog rata. U nemačkim školskim udžbenicima nimalo nije promenjeno viđenje Rusije".
Za nemački pogled, Rusi i njihovi saveznici i danas ostaju primitivni, prosti, nasilni, surovi, zli, nečovečni, pohlepni...
Mlade generacije Nemaca se plaše Rusa, što je recidiv gorkih istorijskih sećanja na Istočni front, konstatuje američki istoričar, ali ih ne poznaju; njihovo poznavanje Rusije svodi se na banalne stereotipe i na duboko ukorenjene predrasude o "surovom caru, krvožednim kozacima i votki" – omiljeni motivi rusofoba, koje nemilosrdno eksploatiše popularna kultura.
