Koliko vredi reč Amerike: Duga tradicija gaženja sporazuma
Na današnji dan pre 160 godina SAD su izvršile najveće masovno pogubljenje u svojoj istoriji kada je Abraham Linkoln naredio ubistvo 38 pripadnika plemena Dakota i to nedeljama nakon što su se Dakote predale u ratu 1862. godine.
Ratu je prethodilo umiranje od gladi pripadnika plemena, koji su istovremeno napadali beli doseljnici. Nakon stalnih kršenja mirovnih sporazuma od strane Amerike i neuspeha da plemenu dostave hranu i zalihe kao nadoknadu za zemlju, neke Dakote su počele da se bune.
Posle suđenja koja su mnogi opisali kao nepravedna, obešeno je 38 članova plemena. Nakon pogubljenja, Kongres je usvojio zakon kojim je zabranjeno Dakotama da žive u Minesoti i primorao pleme da ode u izgnanstvo.
U skoro stogodišnjem periodu između Američkog rata za nezavisnost i Građanskog rata, zaključeno je 368 ugovora kojima su definisani odnosi SAD i Indijanaca.
Ugovori su se zasnivali na ideji da je svako pleme narod za sebe, sa pravom na samoopredeljenje i samoupravu. Ali kada su beli doseljenici počeli da naseljavaju indijanske zemlje, ova ideja je došla u sukob sa nemilosrdnim tempom širenja na zapad, što je rezultiralo mnogim prekršenim obećanjima od strane vlade SAD.
Ugovor sa Delavaresom/Ugovor iz Fort Pita
Septembra 1778. predstavnici novoformiranog Kontinentalnog kongresa potpisali su ugovor sa narodom Lenape (Delaver) u Fort Pitu u Pensilvaniji. U prvom zvaničnom mirovnom sporazumu između SAD i nekog indijanskog naroda strane su se složile da održavaju prijateljstvo i podržavaju jedna drugu u borbi protiv Britanaca.
Ali međusobna sumnja je ostala, posebno nakon što su pripadnicii milicije u Pensilvaniji ubili skoro 100 pripadnika plemena Lenape (većinom žena i dece) 1782. godine, pogrešno smatrajući da su oni odgovorni za napade na bele doseljenike. Nakon američke pobede, sve više i više belaca selilo se na teritoriju koju su ranije naseljavale Lenape, sve dok Grinvilski sporazum 1795. nije primorao njih i druge Indijance u državi Ohajo da predaju većinu svojih zemalja.
Hopevelski ugovor
Endru Pikens i drugi predstavnici američke vlade zaključili su tri veoma slična sporazuma sa plemenima Čiroki i Čokto u Hopevelu, u kome su se nalazile Pikensove plantaže u Južnoj Karolini.
Kolektivno poznati kao Ugovor iz Hopevela, ovi sporazumi su proširili prijateljstvo i zaštitu SAD na južna indijanska plemena. Sva tri su se završavala istom rečenicom: "Sekire će biti zauvek zakopane, a SAD će obezbediti mir."
Uprkos tome, belci su već naseljavali zemlje određene za pleme Čiroki, što je dovelo do novih sukoba i Holstonskog sporazuma (1791), u kome su Čiroki izgubili još više zemlje.
Ugovor iz Kanandaigve/Pikeringov sporazum/Kalikonski ugovor
Nastojeći da poboljša odnose američke vlade i moćne grupe od šest plemena koja govore irokezi (Mohavk, Kajuga, Onondaga, Oneida, Seneka i Tuskarora), predsednik Džordž Vašington je poslao generalnog direktora pošte Timotija Pikeringa da pregovara u Kanandaigvi u Njujorku.
Ugovorom iz 1794. godine vraćeno je više od milion jutara zemlje plemenu Seneka i priznat je suverenitet ovim plemenima da sama upravljaju i donose zakone.
Tokom godina, kako se teritorija šest nacija dodatno smanjivala, Onondaga, Seneka, Tuskarora i neke Oneide ostali su u Njujorku u rezervatima, dok su Mohavk i Kajuga otišli u Kanadu, a Oneida su se nastanili u Viskonsinu i Ontariju.
Grinvilski ugovor
Kako se sve više belih doseljenika kretalo na zapad u regionu Velikih jezera, konfederacija Indijanaca, uključujući Šoni i Delaver, koje je ekspanzija SAD već oterala na zapad, kao i plemena Majami, Otava, Odžibva i Potavatomi, započela je oružani otpor od kasnih 1780-ih.
Nakon što su ih američke trupe pod komandom generala Entonija Vejna pobedile, poglavica Majamija Mala Kornjača i drugi domoroci ustupili su velike delove zemlje - ono što će postati Ohajo, Mičigen, Indijana, Ilinois i Viskonsin u Grinvilskom sporazumu iz 1795.
Ali sporazum je pružio samo kratkoročno rešenje, pošto je nastavak ekspanzije SAD brzo poništio njegov efekat.
