U Saveznoj Republici Nemačkoj (onoj zapadnoj), za razliku od Nemačke Demokratske Republike (istočne), denacifikacija posle Drugog svetskog rata odvijala se nepotpuno i pogađala je uglavnom podređene izvršioce. Visoki kadrovi Vermahta su ubrzo regrutovani u NATO, a državnici i visoki funkcioneri Hitlerove Nemačke kooptirani su u nove "nemačke demokratske strukture".
Denacifikacija u SRN nije uspela, ili je uspela, kako se uzme. Njome je obezbeđen kontinuitet nemačkih elita. Oni koji u to ne veruju, neka prouče rodoslovna stabla današnje šefice Evropske komisije Ursule fon der Lajen, nemačkog kancelara Fridriha Merca, bivše nemačke ministarke spoljnih poslova Analene Berbok... Svi oni su oni imali pretke koji su bili istaknuti nacisti. I, što je mnogo važnije, nikad se nisu odrekli svog "porodičnog nasleđa".
Prema knjizi Hajnca Aboša "Kuda ide Nemačka", napisanoj 60-ih godina prošlog veka, "vođe Savezne Republike su (i tada) budućnost posmatrale prema konceptima nasleđenim iz prošlosti, a budućnost su zamišljale kao korak unazad".
Pitanje je samo koliko unazad Nemačka treba da ide: u 1914, ili u 1941. godinu?
Magijske operacije potomaka nacista
To je, primećuje portugalski geopolitičar Hugo Donisio na sajtu "Fondacija strateške kulture", postalo moguće "zahvaljujući magijskoj operaciji brisanja sećanja na Drugi svetski rat".
Zahvaljujući toj "magijskoj operaciji", istorija je mogla da preskoči najneprijatnije stranice Nemačke. Sećanje na rat je počelo da bledi.
Nešto kasnije usledilo je zataškavanje uloge nacizma i fašizma, inverzija vrednosti i smisla istorijskih događaja, poricanje uloge SSSR-a u porazu nacističkog Trećeg rajha i pretvaranje njegove najveće žrtve - Sovjetskog Saveza - u agresora.
Ovaj istorijski revizionizam danas revnosno sprovodi Fon der Lajenova, koja hvali nacističke snage, poput Šumske braće u Litvaniji. Glorifikuje se i 14. SS divizija "Galicija", koja je izvršila genocid u Volinji, ubijajući preko 100.000 Poljaka.
Jednom rečju: nacizam i fašizam su bili samo "greška", Evropu su napale snage ruske Crvene armije, o čemu dovoljno svedoči poslednji govor o "stanju nacije" Fon der Lajenove.
Neki kažu da se istorija ponavlja, dodaje Dionisio, drugi to poriču. Naravno: istorija se nikad ne ponavlja doslovno. Ali, u svakoj istorijskoj epohi, postoji ponavljanje duhovnog i materijalnog konteksta, koji pokreću događaje.
Kako zaključuje Dionisio: tela su ista, uniforme se razlikuju.
Sramna uloga nemačkih socijaldemokrata
Nemačka klizi ka novoj vrsti fašizma ili nacizma, tvrdi portugalski geopolitičar, koji nastupa kao posledica duboke ekonomske krize, i dodaje: "Sve ovo je bilo moguće identifikovati u nemačkom društvu još početkom 20. veka". I u nekim drugim, jednako mračnim periodima nemačke istorije.
Danas se progresivni i mirovni pokreti sistematski potiskuju i suzbijaju, što podseća na vreme kada je SPD odlučila da se bori protiv revolucionarnog pokreta, uz pomoć vojske i Frajkora (ekstremno desničarske paravojne organizacije i, prema mnogima, preteče SS-a, pa i savremenog Azov u Ukrajini), koji su mučili i ubili prvu generalnu sekretarku Komunističke partije Nemačke Rozu Luksemburg i Karla Libknehta.
Svi ovi akteri su ponovo na sceni i ponavljaju stare obrasce, sa velikom hronološkom preciznošću, nastavlja Dionosio, uključujući i socijaldemokratiju, koja otvara put reakcionarima, šovinistima i suprematistima, kao što je to učinila i u Vajmarskoj republici.
Brojke ne lažu: prema podacima Saveznog zavoda za statistiku, proizvodnja čitavog industrijskog sektora pala je za 4,3 odsto u avgustu, u poređenju sa julom 2025. godine. Industrijski pad je direktno povezan sa padom u automobilskom (6,4 odsto) i u računarskom sektoru (11,5 odsto), ili farmaceutskim proizvodima (13,5 odsto). Porudžbine za robu široke potrošnje pale su za 10,3 odsto.
Prema podacima Alijans trejda i nemačkog Industrijskog udruženja (BDI), ova kriza gora je od one iz 2008. godine.
Nisu antipodi, već braća blizanci
Naročito je u svemu sramna uloga nemačke socijaldemokratije. Umesto da promeni svoju politiku za 180 stepeni, ona se ponovo okrenula degradaciji, osiromašenju i demontaži društvenog sistema rođenog posle kraja Drugog svetskog rata.
Nacističko-fašistička Nemačka, uočava Dionosio, videla je rat kao spas, jer su to želele njene finansijske i ekonomske elite. Isto se ponavlja i danas. To znači industrijsku rekonverziju u ratnu industriju i, naravno, kraj socijalne države.
Pre stotinu godina, primećuje portugalski geopolitičar, socijaldemokratija je izdala nemački narod i radnike, a danas SPD potvrđuje ovu izdaju. Ne iznenađuje ni to što francuska, italijanska i španska oligarhija žele ovaj put. U slučaju da proizvodite naoružanje, dodaje Dionisio, za razliku od proizvodnje automobila, gde se suočavate sa međunarodnom konkurencijom, sve je prilično jednostavno: proizvodi ga privatni sektor, skupo ili jeftino – posebno veoma skupo – a država ga kupuje.
Industrijska rekonverzija, koja se odvija skoro posvuda u Evropi, a posebno u Nemačkoj, nije samo lak izlaz, ona predstavlja radikalni zaokret. Pipci oligarhije se sada okreću ka unutra i pljačkaju evropske, posebno nemački narod, baš kao što to rade i sa severnoameričkim.
Većina današnjih političkih partija u Evropi predstavlja samo umereno krilo fašizma, a mnoge stranke koje se smatraju levičarskim podržavaju fašizam, napisao je ruski geopolitičar Leonid Savin. Fašističke i socijaldemokratske organizacije ne opovrgavaju jedna drugu, zaključuje Savin, već se nadopunjuju; one nisu antipodi, već braća blizanci.
Put u rat i kraj socijalne države
Ponovno naoružavanje Nemačke predstavlja kapitulaciju pred interesima oligarhije, zaključuje Dionosio. Ali, kao i u slučaju nacističko-fašističke Nemačke, potrebno je još nešto – strah. Da bi postojao strah, mora da bude rata.
Nedavno je Merc izjavio da se socijalna država "više ne može finansirati onim što proizvodimo". Ono što Merc nije rekao jeste da preusmeravanje sredstava na rat čini to finansiranje još manje mogućim. Ali, ni tu nema nikakvih problema, dodaje portugalski geopolitičar, jer je "odbrana" sada "strateški interes". Kako tvrdi jedan od Mercovih ministara: Nemci premalo rade i moraće kasnije da se penzionišu.
To je, posle rata protiv terorizma, velike ekonomske krize iz 2008, ili pandemije kovida, samo još jedna od jedna od beskrajnih kriza "mejd in EU", koja proizvodi strah.
Pogoršanje životnih uslova u EU pokazuje da sve ove promene finansiraju sami radnici – putem poreza, smanjenja plata, degradaciju javnih usluga i povećane represije. Zapravo, ono što radi EU je veoma cinično i jednostavno, dodaje Dionisio: ona radnicima, nakon što su već kupili lopatu, platili zemljište i napravili kovčeg, naređuje da legnu u grob i mirno umru.