Istorija jednog neprijateljstva: Kako su SAD sravnile Severnu Koreju sa zemljom

Na Zapadu postoji tvrdoglava tendencija da se Severna Koreja prikazuje kao militantna država sa paranoidnom mržnjom prema Sjedinjenim Američkim Državama i njenim saveznicima. Međutim, ono šta se u takvim predstavama izostavlja jeste agresija bez presedana koju je ta zemlja pretrpela pod bombama SAD.

Tokom tri godine koliko je trajao Korejski rat (1950-1953), Američko ratno vazduhoplovstvo izbacilo je 635.000 tona bombi na severnokorejsko tlo (od čega 32.557 tona napalma), što je više nego što je Vašington ukupno bacio na Pacifiku za vreme Drugog svetskog rata (500.000).

"U periodu od oko tako tri godine, ubili smo — šta — 20 odsto stanovništva", rekao je za Kancelariju za istoriju vazduhoplovstva 1984. general vazduhoplovstva Kurtis Lemej, šef Strateške vazdušne komande tokom Korejskog rata.

Novinar Karl Vik za "Tajm" napominje da su sovjetske studije kasnije procenile da je u bombardovanju sravnjeno oko 85 odsto zgrada u čitavoj zemlji — što uključuje kako vojnu, tako i civilnu infrastrukturu, budući da su američki zvaničnici "vojnim ciljem" smatrali praktično sve objekte izgrađene ljudskom rukom, kako ističe istoričar Sar-Konvej Lenc.

Prema nekim izvorima, bombardovanje je bilo toliko temeljno i toliko sveobuhvatno da su američki piloti veći deo kampanje proveli tražeći preostale mete, a kada je urbanih meta ponestalo, ustremili su se na brane, napominje novinar Blejn Harden za "Vašington post".

Istoričar Čarls Armstrong piše da su samo sovjetska i kineska pomoć sprečila masovnu glad koju prouzrokovale poplave izazvane uništenjem pet ključnih brana u zemlji.

Pristalica agresije na Severnu Koreju i potonji državni sekretar SAD Din Rask rekao je da su američke snage bombardovale "sve što se kretalo" u zemlji, sravnivši "svaku ciglu na cigli", podseća Harden.

Komandant američkih bombardera na Dalekom Istoku, General Emet O'Donel, koji je za Severnu Koreju prethodno predložio kampanju bombardovanja zapaljivim bombama poput one koja je "bacila Japan na kolena" u Drugom svetskom ratu, izjavio je kasnije tokom svedočenja pred Kongresom da je "skoro celo Korejsko poluostrvo" postalo "samo užasna pustoš."

"Sve je uništeno", rekao je, dodavši da u trenutku kineske intervencije "u Koreji više nije bilo meta."

Isti zaključak je doneo 1951. godine istraživački tim sastavljen od stručnjaka iz Istočne i Zapadne Nemačke, Kine i Holandije, napomenuvši da ni jedan njegov član "tokom celog putovanja nije video ni jedan grad koji nije bio uništen, a bilo je veoma malo neoštećenih sela."

Sveobuhvatna američka agresija postala je neizostavni deo severnokorejskog identiteta, a iskustva iz Korejskog rata oblikovala su spoljnu politiku Pjongjaga u potonjim decenijama, slažu se mnogi autori.

"Na ruske optužbe za neselektivne napade na civilne ciljeve Amerikanci uopšte nisu obraćali pažnju. Ali za Severnokorejce, koji su skoro tri godine živeli u strahu od napada B-29, uključujući mogućnost bacanja atomskih bombi, američki vazdušni rat je ostavio dubok i trajan utisak. Vlada DNRK nikada nije zaboravila lekciju o ranjivosti Severne Koreje na američke vazdušne napade, i pola veka nakon primirja nastavila je da jača protivvazdušnu odbranu, gradi podzemne instalacije i na kraju razvija nuklearno oružje kako bi osigurala da se Severna Koreja neće naći opet u takvom položaju. ... Rat protiv Sjedinjenih Država, više od bilo kog drugog pojedinačnog faktora, odgovoran je za severnokorejski kolektivni osećaj straha od spoljnih pretnji koje će se nastaviti dugo nakon završetka rata", piše istoričar Čarls Armstrong.