Deca antisrpskog propagandnog zla i lukrativni autošovinizam za izvoz
Apsurdno je i protivprirodno očekivati da srpski poreski obveznici učestvuju u finansiranju nečega što se izdaje za zabavu, ali zapravo ima za cilj da pred celim svetom vrlo perfidno oblati srpsku državu i srpski narod
Serija "Deca zla", snimljena po istoimenom romanu sudije Miodraga Majića, potvrđuje da Srbi jedinu šansu imaju da uđu na prestižne globalne striming platforme poput HBO-a i Netfliksa kao silovatelji i ratni zločinci. Ta uloga dežurnih koljača i divljaka, izgleda, jedina koja nam je dozvoljena da igramo u industriji zabave pod patronatom Zapada, zakucana je još sredinom devedesetih godina minulog veka.
U onom kratkom predahu otvorene zapadne mržnje prema Rusiji i Rusima, negde između 1990-te i 2014-te, Srbi su se nametnuli kao idealna pravoslavna zamena za uloge negativaca u holivudskim filmovima i televizijskim serijama. Od visokobudžetnih ostvarenja poput "Mirotvorca" sa Džordžom Klunijem i Nikol Kidman, gde Srbin terorista hoće da digne u vazduh zgradu UN, preko trilera "Killing Season" u kome Džon Travolta igra zlog Srbina koljača koga juri dobri penzionisani američki vojnik u tumačenju Roberta De Nira do satirične antiratne drame "Hunting Party" sa budistom Ričardom Girom koja tematizuje lov na Radovana Karadžića, Srbi su gotovo isključivo prikazivani kao zlikovci i nasilnici koji predstavljaju pretnju za zapadnu demokratiju i civilizovan svet.
Vrhunac napora Holivuda da se uskladi sa haškom interpretacijom savremene istorije ovih prostora predstavlja film Anđeline Džoli "U zemlji krvi i meda" koji je istorijski proslavljenog srpskog vojnika predstavio isključivo kao ubicu, silovatelja i raspojasanog kabadahiju. Učešće brojnih istaknutih srpskih glumaca u ovom sramnom anti-istorijskom i antisrpskom pamfletu ostaće kao trajna mrlja na reputaciji domaćeg glumišta, koju ne mogu oprati ni Dunav ni Sava.
Istovremeno, u domaćim produkcijama, pod firmom nužnog umetničkog "suočavanja sa prošlošću", nastojale su se autošovinistički potvrditi sve one najcrnje predrasude i stereotipi o srpskom nacionalnom karakteru i mentalitetu pa smo dobili ostvarenja poput "Šišanja" (Srbi rasisti i nacisti), "Srpskog filma" (Srbi seksualni manijaci i morbidni perverznjaci), "Turneje" (Srbi primitivci i ratni zločinci), "Tereta" (Srbi etnički čistači i skrnavitelji posmrtnih ostataka) i "Četvrtog čoveka" (Srbi ratni zločinci i surovi egzekutori civila) koja tendenciozno portretišu naš narod u najgorem mogućem svetlu.
Dok su se Srbi iz petnih žila trudili da mazohistički "čiste svoje dvorište" i da se, u cilju pomirenja, iznova ritualno posipaju pepelom, kinematografije ostatka regiona, uz obilatu inostranu asistenciju, uglavnom su snimale filmove koji su govorili isključivo o sopstvenim žrtvama i tuđoj (čitaj: srpskoj) krivici za građanski rat, pa smo dobili autoviktimizacijska dela Jasmile Žbanić ("Grbavica", "Kvo vadis Aida"), hrvatski visokobudžetni filmski panegirik "General" o Anti Gotovini i najavljeni projekat o "heroju" Naseru Oriću koji priprema bošnjački glumac Emir Hadžihafisbegović.
Nažalost, medijska propagandna mašinerija iz 90-ih koja je satanizovala čitav srpskih narod i falsifikovala njegovu bližu i dalju istoriju, a sve u cilju ostvarivanja geopolitičkih interesa Zapada na prostoru bivše SFRJ i Balkana, još uvek daje svoje otrovne plodove u vidu radova savremenih srpskih stvaralaca koji osećaju potrebu da gotovo u svako delo koje šalju za izvoz u svet ubace po neki motiv koji priziva greh velikosrpskog nacionalizma, mračne ratne godine i nezaceljene rane i traume iz tog perioda.
Neki to, sasvim izvesno, čine iz iskrenog ubeđenja u preovlađujuću srpsku kolektivnu krivicu za ratove na prostoru bivše SFRJ, dok drugi deluju iz konformističke želje da zadovolje očekivanja inostranih naručilaca i time obezbede bolju prođu svom kulturnom proizvodu na međunarodnom tržištu.
"Deca zla", čini se, više spada u drugu kategoriju, jer se čitav podzaplet o trideset godina starom ubistvu i silovanju u Bosni ne uklapa baš organski u inače dobro iskonstruisanu krimi priču o korupciji u domaćem pravosuđu i sprezi kriminala i politike u urbanom miljeu Beograda. Osveta za ratno silovanje kao motiv za počinjene zločine trideset godina kasnije ne pije vodu ni na čisto logičkom planu, što je daleko veći greh za jedan krimić od političarenja, jer zahteva od gledalaca da progutaju potpunu besmislicu da bi silovana muslimanka, kojoj su Srbi prethodno ubili muža, otišla da se porodi, od svih mesta na kugli zemaljskoj, baš u Beograd.
Obaška što se radi o gotovo preslikanom zapletu iz jedne od epizoda iz prve sezone čuvene serije "Zakon i red: odeljenje za specijalne žrtve" (1999) u kome se silovana muslimanka brutalno sveti njujorškom taksisti Srbinu koji ju je silovao tokom rata u Bosni.
Šteta što je serija, koja je sasvim solidno snimljena i ima priličan potencijal da zaintrigira i uvuče gledaoca u priču, postala žrtva političkih i društvenih ambicija autora knjige na kojoj je zasnovana. Kao da je autor romana Miodrag Majić, inače redovni gost "Utiska nedelje" i intelektualna perjanica građanističkog Beograda, želeo da, ubacivanjem srpskih ratnih zločina iz prošlosti, obezbedi dodatni medijski vetar u leđa i status angažovanog dela za svoje petparačko krimi štivo, koje je, putem ekranizacije, stiglo čak do HBO-a.
Zlo možda nema zastavu, kako tvrdi sudija Majić, ali je nemoguće ne primetiti da se ono, u delima za izvoz domaćih autora, prečesto odeva baš u srpsku trobojku. Sasvim je izvesno da se "Deca zla" nikada ne bi dokopala HBO-a da, na primer, govore o silovanim Srpkinjama, što je, recimo, tema romana Mirka Kordića "Jelena 93", jer to, naprosto, nije politički korektno.
Kao što nije politički oportuno i lukrativno na filmu govoriti o faktografski dokumentovanom vađenju organa Srbima u Žutoj kući na Kosovu, pa smo umalo pre nekoliko godina dobili i nakaznu autošovinističku inverziju stvarnosti u scenariju za nesuđeni film "Mezimica" u kome srpski državni aparat učestvuje u vađenju i trgovini organima, ali je finansiranje tog projekta, na svu sreću, obustavljeno.
Ostaje nejasno kako su "Deca zla" dobila zeleno svetlo u Telekomovoj "Fajerflaj produkciji", koja se nalazi u državnom vlasništvu i koja je glavni finansijer projekta, jer je serija tek nakon što je snimljena prodata HBO-u. Apsurdno je i protivprirodno očekivati da srpski poreski obveznici učestvuju u finansiranju nečega što se izdaje za zabavu, ali zapravo ima za cilj da pred celim svetom vrlo perfidno oblati srpsku državu i srpski narod.
Krajnje je vreme da prestanemo da mazohistički radimo u korist sopstvene štete i da to nazivamo plemenitošću i širinom. Dosta su samo Srbi opsesivno čistili po svom dvorištu, vreme je i da drugi malo zasuku rukave, ima i kod njih u bašti pregršt đubreta, korova i zmija otrovnica.
