Srbija i Balkan
Albanci prisvajaju bogomolje SPC i na Božić: Sramne laži o istoriji crkve Bogorodice Ljeviške
Ova zadužbina kralja Milutina jedna je od najvećih svetinja srpskog naroda, koja je 2006. godine svrstana na Uneskovu listu svetske baštine u opasnosti
Pod naslovom "Crkva Svetog Premte u Prizrenu, univerzalna kulturna baština Kosova", u kulturnom dodatku prištinskog lista "Koha ditore", autor Agon Reja, doktorant na Univerzitetu u Zagrebu,na najradosniji hrišćanski praznik Božić još jednom falsifikuje istoriju predstavljajući crkvu Bogorodice Ljeviške kao hram podignut u čast "boginje Premte", tačnije svete Petke.
Takođe, u autorskom članku Reja je nazvao Srbe okupatorima koji su došli u Prizren sa "osvajačima Nemanjićima".
Reč je o jednoj od najvećih svetinja srpskog naroda, koja je 2006. godine svrstana na Uneskovu listu svetske baštine u opasnosti.
Od dolaska NATO snaga na Kosovo i Metohiju (1999), crkva je pod zaštitom nemačkih vojnika. I pored toga, gađana je iz vatrenog oružja i zapaljena 17. marta 2004. godine od strane albanskih vandala, za vreme Martovskog pogroma.
Sadašnja crkva, zadužbina kralja Milutina, podignuta je 1306/7. na ostacima katedrale iz 11. veka, koja je takođe osnovana na mestu starije, ranohrišćanske crkve.
U tekstu iz "Kohe" u prekrajanju istorije se ide korak dalje tvrdeći da je kralj Milutin "osvojio Kosovo", kao i da su "Srbi i Vlasi u Prizren došli sa osvajačem Nemanjićem".
"Prema istraživaču Nenadoviću, u svojoj monografiji 'Bogorodica Ljeviška' iz 1963. zaključuje se da ova crkva nije podignuta u srpsko ili vizantijsko vreme. Bila je i starija, pa se u proučavanju njenih temelja na osnovu arheoloških nalaza ispostavlja da je ova crkva podignuta na temeljima paganskog dardanskog svetilišta, za koje je arheolog Edi Šukriu zaključuje da je ona bila lokalna boginja Prena ili Premta", navodi ovaj autor.
Dodaje da "crkva Svete Premte" prošla kroz sedam istorijskih faza, a poslednja je bila "njeno vraćanje u pređašnje srednjovekovno stanje 1912. godine nakon brutalno-šovinističke invazije Srbije na Prizren".
Autor u ovom tekstu izražava otvoreno žaljenje budući da je nakon pogroma ova svetinja "u srpskim i međunarodnim akademskim krugovima, opisana su kao srpska crkva" i uvrštena "na posebnu listu srpskih srednjovekovnih spomenika pod zaštitom Uneska".
