Srbija i Balkan
Dan koji slave i ustaše i njihovi protivnici
Na isti dan proglašena je marionetska i fašistička NDH i izvršen je atentat na ustaškog vođu Ante Pavelića
Na Prvom saboru Hrvatske demokratske zajednice 1991. nesuđeni istoričar i prvi predsednik "nezavisne" i "slobodne" Hrvatske Franjo Tuđman izjavio je: "NDH nije bila samo puka kvislinška tvorba i fašistički zločin, već i izraz povijesnih težnji hrvatskog naroda za svojom samostalnom državom i spoznaja međunarodnih čimbenika, a u ovom slučaju vlade Hitlerove Njemačke, koja je na ruševinama versajskog krojila novi evropski poredak."
Prvi "demokratski predsednik" Tuđman je bio poznat po tome što je sistematski umanjivao broj žrtava genocida NDH nad Srbima, pre svega u Jasenovcu. To je osnova onog što se naziva hrvatskim revizionizmom istorije Drugog svetskog rata.
Zapravo, takozvana Nezavisna država Hrvatska bila je marionetska fašistička država, proglašena 10. aprila 1941. godine u Zagrebu, na delu okupirane Kraljevine Jugoslavije. Proglasio je ju ustaša Slavko Kvaternik, u ime Ante Pavelića, koji je došao u Hrvatsku iz Italije tek 15. aprila. Pavelić je u ustaškoj NDH imao diktatorska ovlašćenja.
NDH je u istoriji ostala upamćena po genocidu koje su ustaše počinile nad Srbima, Jevrejima i Romima. U NDH Srbi su činili 30 odsto stanovništva. Ustaški plan za uklanjanje Srba izrekao je javno ministar u NDH Mile Budak: "Jedan deo Srba ćemo pobiti, drugi deo ćemo proterati, a ostale ćemo prevesti u katoličku veru i tako pretvoriti u Hrvate."
Atentat na Pavelića i njegova smrt u Madridu
Ipak, na isti dan, ali šesnaest godina kasnije, 10. aprila 1957, počinjen je i atentat na ustaškog vođu Antu Pavelića. Jedan italijanski general, koji je boravio u Argentini, otkrio je srpskom emigrantu Jovi Džonjeviću mesto na kome se skrivao Pavelić.
Pomorski kapetan Jakov Jovović, sa nekadašnjim pripadnicima četničkog pokreta, počeo je pripreme za atentat. Akcijom je upravljao Jakov Jovović, pomagali su mu rođak Blagoje Jovović i Milo Krivokapić.
Tog 10. aprila 1957. ustaška emigracija proslavljala je "dan nezavisnosti". Kada je došao na proslavu, Pavelić je, izlazeći iz omnibusa, po starom običaju bio podozriv. Odjednom se okrenuo, opsovao ga i ispalio ka Blagoju Jovoviću nekoliko metaka.
Jovović je potrčao za Pavelićem, koji se dao u bekstvo. Dva metka su pogodila Pavelića: jedan u rame, drugi u stomak, zaustavljajući se u kičmenoj moždini.
Kako je to izgledalo, možda najbolje opisuju reči samog Blagoja Jovovića, zapisane u knjizi "Dva metka za Pavelića": "Ne stajem. Trčim pravo na Pavelića. Dođem na dva-tri metra i pucam. Jednom. Drugi put. Pucam mu u leđa. Dva puta u njega. On pada."
Pavelić je preživeo atentat, ali je ubrzo umro, 1959. godine u Madridu, od posledica rana koje je zadobio u atentatu. Njegovoj sahrani prisustvovao je deo Pavelićeve porodice i mali broj ustaša.
