Severna Koreja: Civilizacija koja se ne može ni izbrisati ni uništiti

Sjedinjene Države i njihovi saveznici u Aziji, Južna Koreja i Japan, uvele su u petak nove sankcije Severnoj Koreji zbog programa naoružanja ove zemlje, nakon što je Pjongjang izvršio "najveće testiranje interkontinentalnih balističkih raketa."

Severna Koreja je 18. novembra probno ispalila interkontinentalnu balističku raketu "Hvasong-17", izvestila je državna novinska agencija KCNA, čime je Pjongjang postavio svojevrsni rekord, sa više od 60 lansiranja ove godine. 

Prema vestima koje možemo pročitati u zapadnim medijima, Severna Koreja predstavlja "značajnu pretnju bezbednosnim interesima SAD i bezbednosti njenih saveznika u ovom delu sveta." Prošlog meseca, severnokorejski mediji prikazali su lidera ove zemlje Kim Džong Una kako nadgleda lansiranje rakete, čemu je prisustovala i njegova ćerka, koja se ovom prilikom prvi put pojavila u javnosti, što su američki eksperti za Severnu Koreju smesta proglasili za "značajan događaj". 

"Ovaj događaj ukazuje da će ona biti obrazovana i obučena za lidersku poziciju - što bi mogla da bude pozicija centralnog lidera, ili bi ona mogla da postane savetnik i 'zakulisni igrač' poput njene tetke", smatra "ekspert za Severnu Koreju sa američkog instituta Stimson".

Predistorija Korejskog rata

Severna Koreja je relativno mala i izolovana azijska zemlja koja od avgusta 2015. živi i u sopstvenoj vremenskoj zoni. Prema izjavama severnokorejskih zvaničnika, uspostavljanjem "vremenske zone Pjongjang" Demokratska Narodna Republika Koreja, što je zvanični naziv ove zemlje, iskorenila je poslednju "zaostavštinu iz japanskog kolonijalnog perioda".

Severna Koreja je zemlja koja se istrajno suprotstavljala imperijalizmu - najpre japanskom, potom američkom. Njen osnivač je Kim Il Sung, vođa mandžurskih partizana koji su se na sovjetskom Dalekom istoku tvrdoglavo borili protiv japanske okupacije. Posle 1945, Sjedinjene Države sledile su Japan u neprijateljstvu prema nacionalističkim pokretima, kao i u izgradnji policijskog državnog aparata u Južnoj Koreji, koji se oslanjao na mnoge bivše japanske saradnike - kolaboracioniste.

Na kraju Drugog svetskog rata, SAD su podelile Koreju i instalirale klijentelistički režim na jugu, koji je vodio Singman Ri, dovezen avionom (američkog) generala Daglasa Mekartura, nakon što je proveo godine u izgnanstvu. Singman je po verskom opredeljenju bio metodista-protestant, što nije bez značaja za ulogu koju će igrati u ovom konfliktu.

Sever je postao socijalistički. Izveštaji iz tog vremena pokazuju oštar kontrast između dve Koreje. Na severu je sprovedena uspešna zemljišna reforma, koja je pružila nove mogućnosti za poljoprivredno stanovništvo, zdravstvena zaštita i obrazovanje postali su svima dostupni i sasvim besplatni.

Pod upravom Kim Il Sunga, industrijska proizvodnja i državna industrija eksponencijalno su rasle, dok je prosečna plata fabričkih radnika povećana za više od 80 odsto. Za to vreme, marionetska vlada Južne Koreje izazvala je socijalnu pobunu zbog politike ponovnog povezivanja s Japanom. Američki kolonijalizam je očigledno sledio japanski, uprkos tome što su Sjedinjene Države u Drugom svetskom ratu porazile Japan. Bila je to samo borba između dva imperijalizma.

U posleratnom periodu, SAD pokušavaju da od Japana naprave "mlađeg partnera" u Hladnom ratu. To je značilo korišćenje slične strategije kao u bivšem Sovjetskom Savezu ili u Evropi - dojučerašnji "neprijatelji" naprasno postaju "prijatelji SAD". U Ukrajini se američke službe oslanjaju na sledbenike Stepana Bandere. U bivšoj Jugoslaviji, nekadašnji saradnici nacista postaju omiljeni američki saveznici. U Koreji, američke službe oslanjaju se na u narodu omražene saradnike Japana iz vremena okupacije.   

Danas se Južna Koreja ubraja u "demokratije" i "zemlje slobodnog sveta". Štaviše, ona je, uz Japan, proglašena za "najodanijeg američkog saveznika u Aziji".

Podsetimo se na neke istorijske činjenice iz vremena pre Korejskog rata. 

Pobuna na ostrvu Čedžu

Krajem 1940-ih, Kim Il Sung zagovarao je mirno ujedinjenje dve Koreje putem slobodnih izbora. Međutim, kako piše Amerikanac Džeremi Kuzmarov, "američka vlada blokirala je izbore, jer je znala da će Kim pobediti – slično Vijetnamu 1956. godine, kada su previđali da će Ho Ši Min osvojiti najmanje 80 procenata glasova."

Posle Drugog svetskog rata, ostrvo Čedžu na jugu Koreje postalo je centar nemira, zato što je raslo protivljenje planiranoj podeli Korejskog poluostrva. Velika pobuna, koju su predvodili levičarski gerilci, počela je 3. aprila 1948, uoči prvih opštih izbora u Južnoj Koreji, planiranih za početak maja. Vladine snage vratile su kontrolu nad ostrvom tek 1949. godine, ali su se sporadične borbe nastavile sve do ranih 1950-ih.

Ovom prilikom, tvrdi Kuzmarov, kao i drugi nepristrasni istoričari, južnokorejski režim likvidirao je "najmanje 100.000 pripadnika sopstvenog naroda, uključujući i brutalno suzbijanje pobune na južnom ostrvu Čedžu." Uloga američke vojske nikad nije do kraja sasvim razjašnjena. Početkom 21. veka, južnokorejska vlada izvinila se za zločine koje su počinile njene snage nad svojim narodom.

Zapravo, rat na Korejskom poluostrvu u tom trenutku je za SAD postao jedini izlaz. Američki državni sekretar Din Ačinson naknadno je izjavio da je "Korejski rat najzad počeo i - spasao nas."

I, suprotno "etabliranoj (zapadnoj) istoriji", nije ga počela Severna Koreja. Kumarov dodaje: "Uprkos ispovedanoj posvećenosti demokratiji, SAD su pogazile suverenitet Koreje kako bi ispunile svoje imperijalne ambicije u jugoistočnoj Aziji, koju su SAD okružile vojnim bazama posle pobede u Pacifičkom ratu."

Rat je 1950. počeo napadom na pogranični severnokorejski grad Haedžu.

Ljudska katastrofa, neviđena klanica u istoriji

Korejski rat je, između ostalog, za SAD poslužio i kao eksperimentalni poligon za ispitivanje novih tipova oružja, poput napalma koji "sagoreva meso", koji će kasnije biti korišćen u Vijetnamu, kao i za razne tehnike mikrobiološkog rata. Ovo pitanje dobija na značaju posebno sada, posle otkrića američkih bioloških laboratorija u Ukrajini. Predavanja o ovim tehnikama u Koreji držali su japanski ratni zločinci, koji su u tajnosti pozivani da predaju u Centru za biološku borbu američke vojske Fort Detrik u Merilendu.

Američki general Daglas Makartur naknadno je svedočio da "nikad nije video ljudsku katastrofu poput one koja je zavladala u Koreji tokom Korejskog rata." Bilo je to, prema njegovim rečima, "klanje kakvo još nije viđeno u istoriji", a zasluge za to ne mogu se pripisati omraženim "komunistima".

Rasizam je u tome imao važnu, ako ne i presudnu ulogu. Prema nalazima Komisije za istinu, koja je osnovana decenijama nakon završetka rata, "trupe koje su ratovale na strani Južne Koreje počinile su šest puta više zločina od Severnokorejske narodne armije (KNA)." Američke trupe su, prema nalazima komisije, palile sela, silovale žene i počinile na desetine masakra, od kojih su neki bili motivisani čistim rasnim fanatizmom."

U ovom ratu bez milosti, prema nalazima komisije, uništavani su i kulturni spomenici Koreje: "svetilište Mo Ran Bon i hram Jen Mien Sa Buda u Pjongjangu", na primer, kao što su "sistematski mučeni i maltretirani ratni zarobljenici, i to daleko sistematičnije nego što su to ikada radili Severni Korejci ili Kinezi". U tom masovnom zločinu, prema rečima američkog pilota Dejvida Tejtuma, bilo je potpuno opravdano "ako bismo ubili deset civila kako bismo sprečili jednog vojnika da puca na nas."

Severnokorejski gubici u Korejskom ratu

Ishod ovog rata je dobro poznat. U borbe se uskoro uključila i armija Kine, rat je dobio internacionalni karakter. U tom ratu poginuo je i sin kineskog vođe Mao Cetunga. Bilo je to, u isto vreme, i poprište velikog poraza američke avijacije, koji si im naneli sovjetski piloti - još jedna, slabo poznata stranica istorije. Dvanaestog aprila 1951, za dvadesetak minuta vazdušne bitke, 44 sovjetskih pilota u "migovima 15" razbilo je armadu od 48 američkih strateških bombardera, koju je pratilo 120 lovaca. Datum je u istoriji SAD upamćen kao "crni četvrtak". Zbog njega je u SAD proglašena sedmodnevna nacionalna žalost.

O neuporedivo većim razmerama tragedije za korejski narod govore sledeći podaci. Gubici koje je Severna Koreja pretrpela tokom rata imali su svega nekoliko paralela u istoriji. Prema konzervativnim procenama, Severna Koreja izgubila je 20 posto stanovništva. Američko ratno vazduhoplovstvo bacilo je između 635.000 i 698.000 tona bombi, u poređenju sa 503.000 tona bačenih na Japansko carstvo tokom čitavog Pacifičkog rata.

Nadalje, prema Kuzmarovu i pojedinim istraživačima Korejskog rata, "osamdeset odsto smrtnih slučajeva izazvanih napadima bombardera bili su žene i deca, a preživeli su morali da se kriju po pećinama. Svrha ovih napada bila je maksimiziranje (isključivo civilnih) žrtava, počev od upotrebe zapaljivih sredstava, praćenih tempiranim bombama, koje su sprečavale pristup spasiocima."

Američki general Emet O’Donel svedočio je o razmerama razaranja: Kao rezultat američke kampanje, posle samo tri meseca rata, "gotovo sve bilo je uništeno. Nije postojalo više ništa dostojno svog imena." Navešćemo samo jedan primer, u mnoštvu sličnih - u novembru 1950. godine u jednom američkom napadu na grad Sinuiju uništeno je 2.100 od 3.017 državnih i opštinskih zgrada, 6.800 od 11.000 kuća, 16 od 17 osnovnih škola i 15 od 17 bogomolja.

Danas na Korejskom poluostrvu gotovo da nema porodice koja ne pamti svoje žrtve u tom ratu. Obeležavanje godišnjica pobede nije isprazan ritual u Severnoj Koreji. Amerika je debelo zaslužila ovo istrajno i dugo zlopamćenje.

Tehnokratska civilizacija s dušom

Oni koji veruju zapadnim medijima teško će poverovati da je Severna Koreja danas izvanredno organizovana zemlja, u kojoj nema gladi i gde se ne "radi za platu od dva dolara mesečno". Malobrojni stranci, koju boravili u njoj, govore o solidno uređenoj zemlji. Na retkim snimcima, mogu se videti uredni i čisti restorani, sa ljubaznim i uslužnim osobljem, u kojima sede i Korejci i stranci. Zapadni mediji, međutim, govore o masovnom nadzoru, sveopštoj kontroli i beskrajnom siromaštvu Severnokorejaca. 

Ruski pisac Aleksandar Prohanov koji je, takođe, boravio u ovoj zemlji, tvrdi: "Na ostatak sveta oni gledaju s visine, ali i sa žaljenjem zbog života u ’divljem kapitalizmu’."

Zapravo, kako kaže pisac za "Sputnjik", tamo je nastalo "jedinstveno društvo u istoriji čovečanstva, koje neki smatraju rudimentom sovjetskog uređenja iz Staljinove epohe, ali s nekim specifičnostima". Severnokorejsko društvo je mnogo organizovanije od Staljinovog SSSR-a. Američki pritisak ga nije slomio već mu je omogućio veću unutrašnju koheziju. Severnokorejsko društvo steklo je naviku da na svaki spoljni pritisak reaguje dodatnom mobilizacijom.

Severna Koreja je "jedna vrsta tehnokratske civilizacije, ali civilizacije s dušom", koja, uprkos gvozdenom zidu sankcija, svojim stanovnicima obezbeđuje prilično visok životni standard i visok nivo socijalne bezbednosti, nezamisliv za savremeni Zapad. Sve što su stvorili Severnokorejci zahteva veoma snažnu nauku i naprednu industriju - uključujući i balističke interkontinentalne rakete. 

U centru severnokorejskog društva nije ideologija već pre religija, smatra Prohanov, "jer je džuče – ideologija severnokorejske države – predstava o svetu u kojoj je čovek božanska pojava, i on može da uradi bukvalno sve. Može, na primer, da isuši okean. Međutim, smisao je u tome da on svoje velike mogućnosti predaje vođi (predstavniku kolektiva, naroda), koji na taj način postaje natčovek".

Možda će takav model jednog dana postati model za budućnost čovečanstva, dodaje ovaj pisac. Vezivno tkivo severnokorejskog društva nije represija, kako se tvrdi na Zapadu, već solidarnost. Ova država, koja ne ugrožava nikog, smeta jedino  "doktrinarnim filozofima koji govore u ime planetarnog hegemona – Sjedinjenih Američkih Država."

Trebalo bi sačuvati ovo jedinstveno društvo. Uostalom, Severna Koreja se ne može uništiti ni izbrisati. To nisu uspeli ni bombama, ratom ili sankcijama, još manje pretnjama. Ovaj mali narod živi po sopstvenim pravilima, krajnje nezavisno, odupirući se osvajačima i kolonizatorima, makar to bila i "najmoćnija svetska sila".

Krajem maja ove godine, Rusija i Kina su vetom u Savetu bezbednosti sprečile novo pooštravanje sankcija Severnoj Koreji.