Svet
Lekcija Nankinga
Zločin koji su u tadašnjoj (južnoj) kineskoj prestonici, od sredine decembra 1937. do sredine januara 1938. godine, počinile okupacione japanske trupe, usmrtivši oko trista hiljada civila i zarobljenika, nikada nije nazvan genocidom
Ideja da se teški zločin streljanja do 3.000 zarobljenika u Srebrenici rezolucijom SAD i njenih satelita u Ujedinjenim nacijama zapečati kao najstrašniji genocid u savremenoj svetskoj istoriji, nalazi se u koliziji sa opštim kvalifikacijama i razumevanjem tragičnih istorijskih događaja koji obimom žrtava daleko prevazilaze srebrenički zločin, a nikada nisu kvalifikovani kao genocid.
U Nankingu je ubijeno oko 300.000 civila i ratnih zarobljenika
Svakih dvanaest sekundi, u Memorijalnom centru u Nankingu, nekadašnjoj južnoj kineskoj prestonici, koji je autor ovih redova posetio razgovarajući sa tamošnjim istoričarima, po jedna simbolička kap otisne se iz "istorije" i gromko kapne u sadašnjost, da bi svet podsetila na možda najmasovniji zločin u ljudskoj istoriji.
U Nankingu je svakih dvanaest sekundi bio ugašen jedan ljudski život.
U tom danas velikom i modernom gradu, od sredine decembra 1937. do sredine januara 1938. godine japanske okupacione trupe na najsvirepije moguće načine, upotrebom mačeva, noževa i pušaka, ubile su oko 300.000 civila i ratnih zarobljenika.
Slično kao u koncentracionom logoru Jasenovac, Japanci su organizovali takmičenja u ubijanju ljudi hladnim oružjem, u njihovom slučaju mačevima.
"Tokio niči niči šimbun" od 13. decembra 1937. godine prenosi svedočenje o "takmičenju u ubijanju sto ljudi uz korišćenje mača". Naslov je: "Neverovatan rekord", a tekst opisuje "podvig" poručnika Mukaija, pobednika, i njegovog kolege Node.
Ukoliko je pravdi za utehu, obojica su izručena Kini posle rata i nakon suđenja su pogubljeni 28. januara 1948. godine, a teške kazne sustigle su i ostale vinovnike masakra u Nankingu.
Uz zločine svirepog ubistva dece, žena, staraca i ratnih zarobljenika, okupacione japanske trupe su organizovale silovanje nekoliko desetina hiljada žena.
Diplomatska zajednica Nankinga, među kojima je bilo i nemačkih zvaničnika – članova nacističke partije, pokušala je da pomogne civilima, naročito silovanim ženama kojih je, prema različitim izvorima, bilo između dvadeset i osamdeset hiljada.
U istoriografiji, monstruozni zločin u Nankingu poznat je i kao "silovanje Nankinga" ili "zločin u Nankingu", dok japanska istoriografija, koje je pretežno revizionistička, masakr u Nankingu naslovljava u najboljem slučaju "incidentom", i u tome nailazi na podršku svojih saveznika.
Paradoks Žan Luj Margolina
Profesor Žan Luj Margolin sa univerziteta u Provansi, inače jedan od autora "Crne knjige komunizma", tezu da se u Nankingu nije dogodio genocid temelji na "činjenici", bolje rečeno njegovoj tvrdnji, da su u Nankingu sistematski ubijani samo ratni zarobljenici i sa njima nešto otetih mladih muškaraca, dok su se ostala masovna ubistva civila dogodila izvan ovog konteksta.
Zaista vredi pročitati rad ovog profesora, objavljen 2006. godine ("Japanese Crimes in Nanjing, 1937-38: A Reappraisal") i njegove konstatacije makar razmotriti u vezi sa zločinom koji je počinjen u Srebrenici.
Za razliku od japanskih revizionista, koji zločin u Nankingu – onda kada uopšte prihvataju njegovo postojanje – pravdaju osvetom zbog gubitaka u bitkama, poput one za Šangaj i sam Nanking, Žan Luj Margolin navodi da je ubijanje ratnih zarobljenika, među kojima su se našli i neki kineski mladići koji nisu nosili uniformu, bilo centralno i organizovano, za razliku od ubijanja civila koji su bili prepušteni stihijskom nasilju i ubijanju.
Iz razloga organizovanosti zločina, po njemu, zločin u Nankingu nije moguće nazvati genocidom.
Dokazujući uporno da zločin u Nankingu nije genocid zato što su sa namerom i organizovano ubijani samo ratni zarobljenici sa nešto golobradih mladića, a civili, stoga, samo prema prilici i bez namere, odnosno pronađenih naređenja da se i oni ubijaju, Žan Luj Margolin navodi da japanske trupe nisu imale logistiku za razne zarobljenike, pa su njihovi komandanti rešili da ih poubijaju posle bitke.
Sve ostale žrtve ispadaju neka vrsta kolateralne štete.
Zbog toga, Žan Luj Margolin sugeriše novo utvrđivanje činjenica, kao prvu dužnost istoričara. Doslovno je tako naveo u zaključku svog rada.
"Dakle, nije bilo neselektivnog masakra u Nankingu, već viktimizacije različitih grupa Kineza na veoma različite načine, sa veoma različitim rezultatima u pogledu stope smrtnosti. Ubistva nisu bila ni rezultat genocidne politike, niti pukih ekscesa bez predumišljaja. Ovde je inkriminisana uloga japanske ratne strategije iz 1937, kao i skretanje zemlje ka fašizmu", naveo je u zaključku profesor Margolin.
Šta bi bilo da se Margolinovi principi odnose na Srebrenicu?
Zdrav razum nalaže nam da se zapitamo zbog čega je po svemu nedopustivo streljanje do 3.000 ratnih zarobljenika u Srebrenici i iseljenje muslimanskog civilnog stanovništva bilo genocid, a brutalna likvidacija oko 300.000 ljudi, civila i ratnih zarobljenika to nije.
Kako u naučnom radu Žan Luja Margolina, objavljenom 2006. godine, princip organizovanih ubistava ratnih zarobljenika i mladića koji su se našli među njima može da bude dokaz da u Nankingu nije počinjen genocid, a isti princip, primenjen na ne više od 3.000 ratnih zarobljenika u Srebrenici može?
Margolin doslovno u svom radu kaže da je nasilje nad civilima u Nankingu bilo raširenije i da je duže trajalo, ali je bilo manje sistematično i manje smrtonosno u odnosu na streljanje zarobljenika i mladića koji su se među njima našli.
Masakr u skladu sa prihvaćenim zakonima ratovanja
Naročito je zanimljiv sledeći Margolinov navod iz pomenutog naučnog rada:
"Pošto je garnizon Nankinga odbio da se preda 10. decembra, na propisno prenet ultimatum japanske vojske, masakr nije bio u suprotnosti sa prihvaćenim zakonima ratovanja. Koja vojska ikada nije uspela da u potpunosti iskoristi sličnu neravnotežu, a poslednji slučaj do danas je verovatno uništenje iračke vojske koja se povlačila iz Kuvajta 1991. od strane američkih vazdušnih snaga?", navedeno je u radu.
Ono što se potom dogodilo, kada je, dakle, sam Nanking konačno okupiran, a ostatak kineskih vojnika se predao japanskim trupama, bilo je, po Margolinu, potpuno suprotno starim i univerzalno prihvaćenim zakonima i običajima ratovanja, a posebno Ženevskoj konvenciji o ratnim zarobljenicima iz 1929. godine, koju je Japan potpisao, ali je nije ratifikovao.
"Gledano u japanskom štabu, to je verovatno bilo nastavak bitke koja je trebalo da dovede do potpunog slamanja Čangovih snaga. Ali, najobimniji zločin (po univerzalnom moralu, po međunarodnom pravu) koji se dogodio u (ili, tačnije, oko) Nankingu, bio je sistematski masakr nenaoružanih kineskih vojnika”, naveo je Margolin.
Namera da se istrebi stanovništvo Nankinga nije postojala?
Margolin u svom naučnom radu, koji, inače, sramotno umanjuje broj ubijenih u Nankingu, konstatuje da prava namera Japanaca, iako su prema većini izvora samo u Nankingu i u okolini grada likvidirali oko 300.000 ljudi, a milione širom Kine, svakako nije bila genocid nad kineskim stanovništvom, već njegovo osiromašenje, dezintegracija društva, uništavanje političkih struktura i propadanje kulture.
Njegova teza da sistematski organizovano masovno ubijanje ratnih zarobljenika i mladića koji su se među njima našli, te masovna nasilna smrt civila (koja nije bila baš organizovana), kao i dokazana masovna silovanja desetina hiljada devojaka i žena nisu dokaz da je u Nankingu počinjen genocid, kosi se sa tvrdnjom da je po svemu nedopustivo streljanje 3.000 ratnih zarobljenika genocid.
Dokumente o stvarnim događajima treba poslati Unesku, međunarodnim organizacijama i istaknutim pojedincima.
Kineska kultura sećanja je impresivna. Uređeni i posećeni muzeji, uređena i obeležena stratišta i šta sve još ne, naciju opominju na ono što se dogodilo, naročito u Nankingu.
Osim impresivnog Memorijalnog centra u tom gradu, koji se nalazi u blizini jedne od masovnih grobnica, poznate kao "Jama deset hiljada leševa", koji je centralno mesto sećanja na masakr, Unesko je dokumente Memorijala masakra u Nankingu pridodao u svoj registar Memorijala sveta.
Bilo bi sjajno ukoliko bismo dokumente o masakru u Srebrenici, uključujući stvarne brojeve streljanih zarobljenika, sa njihovim podacima, priložili Unesku i drugim organizacijama, vladama i istaknutim pojedincima i time dali doprinos sveobuhvatnom pomirenju i objektivnoj istoriografskoj borbi za istinu, umesto što mnogi među nama pristaju da učestvuju u jednoj naknadnoj i po svemu odvratnoj geopolitičkoj zloupotrebi strašnog i nedopustivog zločina.
