Porez na bradu, banju, cirkus: Najčudniji porezi koje su stanovnici Rusije plaćali kroz istoriju

Državno uređenje Rusije, poreski sistemi i načini za podizanje populacije oduvek su intrigirali ljuditelje istorije, budući da je ova zemlja kroz vekove doživela brojne drastične reforme. Od Ruskog Carstva, pa sve do vremena SSSR naročito su bili zanimljivi načini oporezovanja građana, a ova 4 su možda i najneobičnija i najzanimljivija u istoriji ove zemlje. 

Porez na bradu

Još jedna novina koju je uveo car Petar I bio je registrar svih bradonja na teritoriji carstva. Oni koji su se nalazili u tom registru su od 1705. kodine po carskoj naredbi bili dužni da državi plaćaju porez. Ideju za ovo Petar I je dobio nakon što je proputovao Evropom i video da tamo niko više ne nosi bradu. Kako nije našao drugi način da primora muškarce da se obriju, ne bi li više ličili na Evropljane, car je odlučio da ih "udari po džepu".

Oni imućniji su, ukolio bi odbili da obriju bradu, morali da plate oko 100 rubalja na godišnjem nivou, dok su dvorjani, trgovci srednje klase, činovnici i zanatlije u državnu kasu uplaćivali 60 rubalja godišnje. Najmanji porez na bradu plaćali su kočijaši - 30 rubalja. Za seljake je poreski sistem bio nešto drugačiji: oni nisu plaćali godišnji porez, već su morali da za svaki ulazak na teritoriju gradova plate 1 kopejku.

Porez na banju

Danas se kupatilo nalazi u svakom ruskom domu, ali su za vreme Carske Rusije stvari funkcionisale drugačije. Ljudi su se uglavnom kupali na javnim kupalištima, koja su morali da plaćaju. Možda porez na banju ne bi ni postojao da vlasnici tih kupališta nisu bili previše "alavi" i sav novac od prodaje ulaznica zadržavali za sebe.

Kako bi ispravio ovakvu nepravdu, car Petar I odlučio je da se uvede godišnji porez na javna kupališta, ali i obične banje koje su se nalazile u dvorištima privatnih kuća. Visina poreza se razlikovala: plemići i trgovci su plaćali po 1 rublju, dok su ostali građani koji su imali banje morali da u državni budžet uplate 15 kopejki.

Porez na pozorište, bioskope i cirkuse

Ovo je porez (reelativno) novijeg datuma - uveden je već na početku 20. veka, a tačnije 1918. godine. Dažbine su se naplaćivale od svake prodate ulaznice, bilo da je ona bila za predstavu u pozorištu, bioskopsku projekciju ili nastup cirkuskih trupa. Visinu poreza diktirale su cene ulaznica.

Za vrlo povoljne karte koje su koštale manje od 50 kopejki organizatori su plaćali "dobrotvorni prilog" u visini od 5 kopejki. Ukoliko je ulaznica bila više od 50 kopejki, a manje od 10 rubalja - plaćalo se od 10 do 80 kopejki. Ako bi cena karte bila više od 10 rubalja, onda bi porez bio u fiksnom iznosu od 1/3 cene. Sav novac išao je u dobrotvorne svrhe - za pomoć invalidima, deci i drugim ugroženim građanima.

Porez na nemanje dece

Kako bi se podigla stopa nataliteta, od oktobra meseca 1941. godine u Sovjetskom Savezu uveden je porez na nemanje dece, koji su morali da plaćaju svi oženjeni i neoženjeni građani koji u tom trenutku nisu čekali prinovu ili imali mališane. Jedini izuzeci bili su vojna lica i njihove supruge, srednjoškolci i studenti, penzioneri i oni koji iz nekog od medicinskih razloga to nisu mogli.

Porez se obustavljao po automatizmu od zarade, a zavisio je od visine primanja: oni koji su mesečno zarađivali ispod 150 rubalja plaćali su porez u visini od 5 rubalja fiksno, dok su oni sa većim prihodima imali drugačiji vid oporezovanja - njima se on obračunavao u procentima, 5 posto od svake plate. Porez se sa godinama povećavao. Ove mere za podizanje nataliteta urodile su plodom: 1946. je bilo 97 miliona, a 1992. godine, kada je ukinut - 148 miliona stanovnika.