Suočavanje sa korenima fašizma: Kako su američke naftne kompanije snabdevale nacistički Luftvafe

Nedavno je italijanski arhitekta i filmski producent Robin Monoti, koji živi u Londonu, na društvenoj platformi Iks objavio post u kome tvrdi da je godine 1933, kada je Hitler preuzeo vlast, američka kompanija "Standard oil" isporučila nemačkom Luftvafeu patente koji su mu bili potrebni za proizvodnju goriva za avione.

Među ljudima uključenim u ovaj posao, nastavlja Monoti, bio je i "vodeći fašista sa Volstrita", kasniji državni sekretar i direktor CIA Džon Foster Dals. Svi oni su igrali važne uloge u nekim od ključnih američkih investicija u nacističkoj Nemačkoj.

Bankar Džon Rokfeler je umro 1937. godine, ali su se i posle njegove smrti nastavile unosne poslovne veze SAD sa Trećim rajhom, odnosno "korišćenje novca od nafte za podmazivanje točkova fašizma". Iste godine, neposredno nakon što je izbio Španski građanski rat, kompanija "Teksas ko", koja se kasnije prozvala "Teksako", obezbedila je finansijsku pomoć Frankovim fašistima.

Godine 1936. "Teksas ko" i "Standard oil Kalifornija" osnovali su "Kalifornija Teksas oil" (kasnije "Kaltek"), kako bi obezbedili poslovne veze "Teksas ko" na Bliskom istoku i povezala ih sa nacističkom Nemačkom.

Tokom Drugog svetskog rata kompanija "Teksas ko" nastavila je da isporučuje naftu Nemačkoj. Godine 1938. poslovna investiciona firma "Hariman" obezbeđivala je snabdevanje gorivom nemačkog Luftvafea. Godine 1939. kompanije "Ševron" i "Teksas ko" osnovale su kompaniju "Aramko", koja je crpila naftu iz Saudijske Arabije i prodavala je Nemačkoj, za potrebe nemačke ratne mašinerije.

Godine 1940, u svojoj poslovnoj zgradi, ova kompanija je obezbedila kancelarije za nacističkog obaveštajnog oficira doktora Gerharta Vestrika. Kako tvrdi Čarls Higem, u knjizi "Trgovina sa neprijateljem", rukovodioci nemačke filijale "Standard oila" bili su "istaknute ličnosti iz vrha Gestapoa i glavni finansijeri organizacije kojoj je na čelu je stajao Hajnrih Himler, uključujući i glavnog finansijera Kurta fon Šredera".

Sloboda na američki način: Nacisti u SAD marširaju, ćuti Bela kuća, ćuti Izrael (VIDEO)

Neposredno pre Drugog svetskog rata, Rokfelerova "Čejs benk" je sarađivala sa nacističkom "Šreder bankom" kako bi prikupila 25 miliona dolara za nemačku ratnu ekonomiju. Takođe, "Čejs benk" je nemačkoj vladi prosledila imena i osnovne informacije o 10.000 simpatizera fašizma u SAD.

Tokom Drugog svetskog rata, Rokfelerova "Čejs benk" je nastavila sa radom u Parizu, koji su okupirali nacisti, obezbeđujući pomoć nemačkoj ambasadi i njenim preduzećima.

Intenzivne veze američkih korporacija sa Trećim rajhom

Godine 1943. Ruzveltova vlada je preuzela kontrolu nad Rokfelerovim "Aramkom". Američka vlada je zaplenila imovinu "Junion benking", koju su Hariman, Buš i Voker izgradili zahvaljujući saradnji sa kompanijama pod kontrolom nacista. Reč je o dedi Džordža Buša Starijeg, senatoru Preskotu Bušu, koji je, i prema pisanju britanskog "Gardijana", bio direktor i akcionar kompanija koje su profitirale od učešća u finansiranju nacističke Nemačke.

Ovaj novac je kasnije vraćen i poslužio je kao početni kapital za poslove Bušovih sa naftom.

Ali, to je samo deo intenzivnih poslovnih veza američkog korporativizma sa nacističkom Nemačkom. "Vašigton post" je još 1998. pisao o vezama američke automobilske industrije, odnosno kompanija "Dženeral motors" i "Ford" sa Trećim rajhom. Zapravo, ove dve kompanije su odigrale ključnu ulogu u snabdevanju Vermahta avionima, tenkovima i kamionima uoči invazije na Poljsku i Sovjetski Savez.

Nemački inženjeri i industrijski menadžeri su samo primenili tehnološke i funkcionalne aspekte "fordizma". Fordova serijska proizvodnja, sa linijama montaže, imala je veliku privlačnost za naciste, naročito nakon 1936. godine, kada je nemački četvorogodišnji plan obnovio interesovanje za racionalizaciju industrijske proizvodnje.

Godine 1939. GM i "Ford" su kontrolisale 70 odsto nemačkog tržišta automobila u trenutku izbijanja rata i ubrzo su postale glavni dobavljači ratnog materijala za nemačku armiju.

Američke korporacije su kasnije skrivale ili umanjivale svoje veze sa nacističkom Nemačkom.

Kako je rekla istraživač Mirijam Klejman, kada je reč o industrijalcu Henriju Fordu, običan Amerikanac pomisli na bejzbol ili pitu od jabuka, ali Hitler se divio Fordu i držao je njegov portret u prirodnoj veličini u svojoj kancelariji u Minhenu. Divljenje je bilo obostrano.

Kada su američki vojnici izvršili invaziju u Normandiji, u junu 1944, bili su iznenađeni kada su videli da istim džipovima i kamoinima opremljeni i nemački vojnici, koje su proizvodili isti proizvođači – "Ford" i "Opel" – jer je ovaj poslednji u početku bio samo filijala GM.

Leonid Savin: Fašizam i socijaldemokratija u SAD i Evropi nisu antipodi već blizanci

Na ceremoniji u Dirbornu u Mičigenu, Henriju Fordu je uručen Veliki krst nemačkog orla za njegov 75. rođendan. Ford je bio prvi američki dobitnik ovog ordena, počasti koju je 1937. godine ustanovio Adolf Hitler.

Istoričar Stiven Vots je zabeležio da je Hitler duboko poštovao Forda i da je i "folksvagen", čuveni "narodni automobil", projektovan po uzoru na Fordov model T.

Američka automobilska industrija obično se nazivala "arsenalom demokratije", ali s jednakim pravom mogla bi da se nazove i "arsenalom fašizma".